Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juli 2025
Ik wil niet, dat de vrouw, die mijn zoon liefheeft, zal knielen voor mij! Elze hief zich op, en de koning geleidde haar naar een zetel, zoo statig alsof ze een edelvrouwe was. Toen kwam Elze's vader, die zich tot nu toe zwijgend op den achtergrond gehouden had, nader, en boog zich voor den koning. Dank, o koning, voor deze eerste woorden! zei hij met trillende stem.
Toen het rijtuig Elze voorbij reed, werd ze koud van schrik: de koning had haar wonder-doordringend aangezien. Ze dwong zichzelve echter haar muts af te nemen; en greep toen doodsbleek een goudstuk van den grond, dat de koning haar toe had geworpen. In de verte hoorde ze het volk juichen, en zag ze jonge mannen hun mutsen zwaaien, waar het rijtuig voorbij reed.
Wel zond hij haar iederen dag een duif met een groet, en stuurde zij hem groeten en berichten dat zij gelukkig was; maar soms droeg de witte duif op haar zachte veeren een helder-schitterenden droppel mee.... Dat is een traan van Elze! zei de oude man dan. Vreugdetranen schreit men alleen als men geleden heeft; en Elze hééft nooit geleden.
Zoolang het meisje dat hier woonde, weg is ... antwoordde Elze met veranderde stem; en bleef met trillende vingers het paard streelen. Weet je dat zij dood is? zei de prins; plotseling in snikken uitbarstend. Ja, antwoordde Elze; en kneep haar vuist samen, om zich goed te houden. Ik zal maar heengaan, vervolgde de prins. Wat doe ik eigenlijk langer hier!
De morgen had zijn gelaat verhelderd; en Elze noch de prins vingen meer sombere blikken uit zijn vriendelijke oogen op. Misschien geeft één jaar geluk meer waarde aan het leven van mijn kind, dan tientallen jaren van schijnbaren vrede ... dacht hij. Tot haar oude leven terugkeeren kan ze altijd nog; en de prins lijkt een goed mensch. Zoo troostte hij zichzelf, terwijl hij zich reisvaardig maakte.
Dan streelde hij de duif lang over het gladde lijfje, en gaf haar en de andere duiven het eten dat ze het liefst hadden.................. Toch, eerst bijna onmerkbaar, doch langzaam aan duidelijker, versomberde het gelaat van den prins. Niet dat hij minder lief voor Elze was, maar hij werd stiller; en soms, met een kus, verliet hij haar plotseling.
Als de oude man thuis komt, zeg hem dan, dat ik hier ben geweest, om hem te vertellen dat ik weer ga trouwen. Mijn volk eischt dit; en omdat ik koning moet worden, zal ik gehoorzamen. Zeg hem: dat ik Elze niet vergeten ben, al ga ik nu trouwen. Dat moet hij niet denken!... Nu zal ik maar gaan!... Goeden dag!... Je zult de boodschap wel overbrengen, niet waar?
Daarop zoeken zijn oogen de lichte gestalte, die met gebogen hoofd was blijven staan; en ze zien naast haar nog een gedaante, donker-grijs in 't weifelend licht. Vóór zijn vader iets vragen kan, neemt de prins Elze bij de hand; maar ontzag en verlegenheid doen haar eenige schreden van den koning verwijderd neerknielen.
Droef schreide de schaar door het blonde goud; en iedere lok die viel, scheen Elze een schop aarde op haar doodkist. Ik ben nu dood, zei ze nogmaals, en ging werken, en het huisje verzorgen zooals vroeger. Maar ze zong niet meer.... Haar vader hing haar gouden tressen achter het vriendelijk neerziende Christusbeeld aan den muur. Als men hierheen komt, zou men je herkennen! zei hij tot Elze.
Elze bekeek lachend haar eenvoudig, wit kleedje. Anders heb ik niet! zei ze vroolijk. Vader wilde, dat ik altijd witte kleeren zou dragen; dat leert helder zijn en bang voor vuil! Je bent zóó mooier dan de mooiste dame, Elze! lachte de prins. Toen Elze buiten kwam, zag ze rond naar haar duiven... Ze waren er niet! Ze zullen in den boom zitten ... mompelde ze.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek