Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
De prins had haar zeer lief; hij begon iederen dag meer haar helder verstand en goed hart te waardeeren. Ook de oude koning zocht haar, als een zonnetje dat zijn uitdoovend leven verwarmde; en als de gedachte aan haar vader af en toe niet als een nevel voor haar geluk had gehangen, zou Elze volmaakt tevreden zijn geweest.
Maar somber bleef het vriendelijke gelaat van den ouden man; en lang duurde het, voor de stille denkende gestalte bewoog. Eindelijk stond hij op, en stiet de deur open. Elze! riep hij naar buiten. Weldra kwam het meisje in de open deur, het geheele vertrekje verhelderend door haar wit kleedje, dat licht mee bracht.
Op het zachtbruine dak van het huisje, en tusschen de even-ritselende bladeren van den beschuttenden boom, zaten veel witte duiven, die zoodra ze Elze zagen naderen, als groote witte sneeuwvlokken op haar hoofd en schouders daalden, voor zoover zij een plaatsje konden vinden.
Ik wilde vier dagen en vier nachten gestorven schijnen, om dood te zijn in een leven dat mij te zwaar wordt, en waarin ik tot last ben aan degenen die ik liefheb ... om later weer terug te keeren tot het leven dat vrede was ... al was het geen gelùk. Peinzend zag de Boschgeest op Elze neer. Ik zal u geven wat ge vraagt.
Dat weet ik niet! Vader, kwam Elze helder, en nam de ruwe rechterhand van den ouden man in haar handen: Laat hij hier blijven! 't Is zoo eenzaam voor een vreemde in 't bosch! Ik zal meegaan, kind. De oude man kuste zacht het blonde hoofdje dat zich tegen hem aandrong, en de prins wendde bevend zijn oogen af. Kom! zei Elze's vader; zegt elkaar goeden dag!
Ik heb dit liedje altijd gekend.... Ik denk dat mijn moeder het me heeft geleerd ... lang geleden.... Mijn hart zong binnen in me dezen morgen, en dan doe ik het ook.... Mijn hart wou dit liedje zingen.... Maar waarom zie je mij zoo aan? Ik ben Elze maar! Waar ga je heen? Ik wil hier blijven! Nu schaterde een helder triller-lachje van Elze langs de ernstig-luisterende boom-stammen. Hier? Nu, goed!
De oude menschen zullen me ook niet haten, dacht Elze; evenmin als de kinderen. Want bij de eersten zijn alle hartstochten gestorven, en bij de laatsten slapen ze nog. In de stad groette men haar als altijd; maar met dreigende blikken. Op den hoek van een straat stond een troep volk die steeds aangroeide; zoodat Elze haar paardje moest intoomen, en eindelijk stil hield.
Lachend en schertsend met elkaar, hoorde Elze al vroeg in den morgen, de juffers naderen, die haar als eeredames waren toegewezen. Ze zouden haar behulpzaam zijn bij het kleeden. Het waren allen dochters van hooggeplaatste beambten, die niet weinig jaloersch waren op Elze. Ze verborgen hun jaloezie onder een kleed van gemaakte liefheid.
Menschen kùnnen niet troosten in leed!... Elze, waarom hebt ge mijn rijk verlaten? Om de Liefde te volgen. Kan die u niet troosten? Niet in het leed, dat ze geeft onder de menschen. Alleen in uw rijk is ze vlekkeloos mooi, en geeft ze eindeloos geluk. Wat kan ik u geven?
Zonder op te zien, snelde de prins de pas ontwakende straten der stad door, tot hij buiten was, en het vrije veld, bewaasd van morgen-nevel voor hem uitlag. Heel ver zag hij het bosch waarin Elze woonde; en een groot verlangen welde in hem op. Daarheen wil ik! Daarheen! juichte hij, en strekte zijn armen uit.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek