Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
"'t Is wel vreemd," zei Elinor, met een gevoel van pijnlijke verwarring, "dat ik hem nooit zelfs uw naam heb hooren noemen." "Neen; als men de omstandigheden in aanmerking neemt, was dat volstrekt zoo vreemd niet. Vóór alles moesten we zorgen de zaak geheim te houden.
Elinor gaf een beleefd antwoord, en zij wandelden een paar minuten zwijgend verder. Dat zwijgen werd verbroken door Lucy, die het onderwerp hervatte door ietwat aarzelend te zeggen: "Ik kan niet hebben, dat u mij van ongepaste nieuwsgierigheid verdenkt; ik zou liever ik weet niet wat doen, dan zóó beschouwd te worden door iemand, wier goede meening mij zooveel waard is als de uwe!
Ik wil niet zeggen, dat ik over 't algemeen zoo bijzonder nauwlettend of scherpziende ben, maar in dit geval weet ik wel, dat ik mij niet zou laten misleiden." "Dat is nu alles," dacht Elinor, "goed en wel; maar wij laten ons geen van beiden door die praatjes foppen." "Maar wat zijn nu," zei ze na een kort stilzwijgen, "uw plannen?
"Welzeker," antwoordde Elinor, "ik herinner het mij zéér goed." Het scheen hem genoegen te doen, dit te hooren, en hij ging voort.
Beken 't maar, Marianne, is er niet iets buitengewoon interessants voor je in de gloeiende wangen, holle oogen, en gejaagden pols van een koortslijder?" Kort daarna, toen Elinor uit de kamer was gegaan, zei Marianne: "Mama, van ziekte gesproken; ik ben op dat punt ongerust, ik zal 't u maar eerlijk zeggen. Ik geloof stellig, dat het met Edward Ferrars niet in orde is.
"In elk geval," zei Elinor, die hoopte, dat Mevrouw Jennings niet zóó duidelijk haar zuster's gedachtengang kon volgen, als zijzelve, "denk ik, dat Sir John en Lady Middleton in het eind van de volgende week toch wel naar de stad zullen komen." "Ja lieve kind, dat durf ik ook wel wedden. Mary krijgt toch altijd haar zin."
Mijn reis naar de stad, met mijn eigen paarden, en dus zoo langzaam, geen sterveling om meer te spreken, mijn eigen gedachten zoo vroolijk, mijne vooruitzichten zoo uitlokkend! den terugblik naar Barton zoo bevredigend! o, het was een onvergetelijke tocht." Hij zweeg. "En is dat alles?" zeide Elinor, die ofschoon zij medelijden met hem had, verlangde, dat hij zou vertrekken.
"Och, waarom? we zijn allen vrienden van hem; en Lucy heeft hem 't langst gekend. 't Is heel natuurlijk, dat hij haar even graag ontmoet als ons." Marianne zag haar ernstig aan en zei: "Je weet, Elinor, dat ik deze soort van redeneeringen niet kan verdragen.
Soms laat men zich beïnvloeden door wat ze zeggen omtrent zichzelf, en heel dikwijls door wat anderen van hen vertellen, zonder zich den tijd te gunnen tot wikken en wegen eer men oordeelt." "Maar ik dacht dat het juist goed was, Elinor," zei Marianne, "zich geheel en al te laten leiden door het oordeel van anderen.
In Mevrouw Dashwood's oogen was hij even volmaakt als in die van Marianne; en Elinor vond niets op hem aan te merken, behalve een neiging, waarin hij sterk op haar zuster geleek en die deze dan ook bijzonder behaagde, van bij alle voorkomende gelegenheden veel te ronduit zijn meening te zeggen, zonder daarbij rekening te houden met personen en omstandigheden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek