Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
"Hij is voornemens zijn bediende dadelijk ervoor naar Somersetshire te zenden", voegde zij erbij, "en als het komt, gaan we iederen dag rijden. Jij mag het ook gebruiken. Stel je toch eens voor, Elinor, hoe zalig het zijn zal, in galop over onze heuvels te snellen."
Elinor herinnerde zich dat niet; maar haar moeder ging voort, zonder haar antwoord af te wachten: "En zijn manieren, het geheele optreden van den Kolonel, vind ik niet alleen aangenamer dan dat van Willoughby; maar ik weet stellig, dat ook Marianne zich op den duur er meer toe aangetrokken zal gevoelen.
Ik beken, dat ik dikwijls heb gewenscht, je onze kennissen over 't algemeen met meer voorkomendheid te zien behandelen, maar heb ik je ooit aangeraden hun gevoelens over te nemen, of je in gewichtige dingen te laten leiden door hun oordeel?" "Het is je dus niet gelukt, je zuster over te halen tot je zienswijze op 't punt van de burgerlijke beleefdheid," zei Edward tot Elinor.
Je zult het alleraardigst vinden, in Londen te zijn; vooral met je beiden; en als Elinor zich ooit wilde verwaardigen, zich genoegen van iets voor te stellen, dan zou ze het nu om verschillende redenen wel mogen verwachten; misschien zou ze zich dan wel verheugen op een nadere kennismaking met de familie van haar schoonzuster."
"Als ik hem weerzie," zeide Elinor bij zichzelve, toen de deur zich achter hem sloot, "dan zal het zijn als de man van Lucy." En met dat gelukkig vooruitzicht ging zij zitten, om zich het verleden voor den geest te roepen, zich de woorden te herinneren, door Edward gesproken, en te pogen al zijn gevoelens te begrijpen; terwijl zij natuurlijk over de hare onvoldaan was.
Zij begon echter thans ernstig te denken over het vertrek, en zij had haar wensch reeds te kennen gegeven aan haar vriendelijke gastvrouw, die zich met al haar hartelijke welsprekendheid ertegen verzette, toen een plan werd geopperd, dat, hoewel het hen nog een paar weken langer van huis zou doen blijven, Elinor toch verkieselijker scheen dan eenig ander.
Toen hij Marianne hierop zag blozen, kreeg Edward achterdocht. "Wie is die Willoughby?" vroeg hij zachtjes aan Elinor, die naast hem zat. Zij antwoordde vluchtig. Marianne's gezicht gaf veel meer te kennen.
Zij sloeg terwijl ze sprak de oogen neer, met beminnelijke verlegenheid, doch niet zonder één zijdelingschen blik naar haar gezellin, om de uitwerking van het gezegde bij deze waar te nemen. "Maar wat bedoelt u toch?" riep Elinor. "Kent u Mijnheer Robert Ferrars dan? Is het mogelijk dat u met hèm...?" En zij verheugde zich allesbehalve bij het denkbeeld zulk een schoonzuster te krijgen.
"Brandon is nu zoo iemand," zei Willoughby eens, toen zij samen over hem spraken, "die door ieder wordt geprezen, en om wien niemand geeft; die steeds met blijdschap wordt begroet; maar wien iedereen vergeet aan te spreken." "Dat is nu juist de indruk, dien hij ook maakt op mij," riep Marianne. "Daar behoef je je niet op te verheffen," zei Elinor; "want het is van jullie allebei onrechtvaardig.
"U zult het misschien een vreemde vraag vinden," zei Lucy, toen zij op zekeren dag samen van het Park naar Barton Cottage wandelden, "maar kent u persoonlijk uw schoonzuster's mama, Mevrouw Ferrars?" Elinor vond die vraag zeer vreemd, en de uitdrukking van haar gelaat gaf dit duidelijk te kennen, terwijl zij antwoordde, dat zij Mevrouw Ferrars nooit had ontmoet.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek