Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juli 2025
"Magdalena!" zeide de Jezuïet, terwijl een waas van weemoed of aandoening zijn gestrenge, gele gelaatstrekken overdekte: "moeten wij, na een afwezigheid van vijf en twintig jaren...., doch, gij hebt gelijk, het is hier de geschikte plaats niet...." "Vaarwel, Pater Eugenio!" herhaalde Magdalena en verliet het vertrek. "Joost haal mij, zoo ik er iets van begrijp," zeide Elbert, zooras zij weg was.
"De oude Heer schijnt sterk met u ingenomen," zeide Elbert, terwijl hij met Mom den Baron, die de nieuwaangekomenen ontvangen ging, langzaam volgde: "hoe het met de dochter is, zal nog te bezien staan. Mij dunkt, zij vatte nogal vuur op mijn verhaal: en haar hart schijnt meer dan wel noodig is aan haar ouden schoolkameraad gehecht."
"En ik zeg van neen," zei Bouke. "Pots dit en dat!" vloekte Elbert: "zult gij het mij heeten liegen?" "Dat zal ik," hernam Bouke: "als de maan vol is schijnt zij overal." "Houdaar!" zeide de vergramde speler, die door den drank was opgewonden; en, een der kegels opnemende, sloeg hij er den ouden dienaar zoo geweldig mede op 't hoofd, dat hij wankelde.
"Wat zal ik u zeggen, Jonker!" antwoordde Elbert, zich door een grap zoekende te redden: "Wij droegen geen van beiden onzen waren naam." "'t Zij ik recht hebbe op den mijnen of niet," hernam Joan met fierheid, "hij is te schoon om hem te zien bezwalken: en na hetgeen er tusschen ons is voorgevallen, had ik niet gedacht, dat gij mij, in tegenwoordigheid van dit aanzienlijk gezelschap...."
"De zaal is prachtig en geriefelijk," antwoordde Elbert: "maar, aangezien wij allen hopen, dat de Jonkvrouw spoedig de keuze van een waardigen echtgenoot moge doen, en zij dan haars vaders huis verlaten zal, meen ik haar geen kwaden wensch te doen, wanneer ik Haaredele de bezorging van een feest in een ander lokaal toewensche."
"O! ik vraag verschooning, Mijnheer Van Botbergen!" zeide de Predikant onthutst en verlegen: "ik was verstrooid van gedachten: UEd. is zeker heden of gisteren alhier aangekomen." "Om de verloving van mijn vriend den Ambtman te vieren," hervatte Elbert: "doch wat moet deze schriftuur?"
"Wij hebben dit wijf nabij Leiden ontmoet," zeide Elbert, die met zijne knapen op het portaal was blijven staan: "Wij hebben haar ondervraagd om de genadige freule op het spoor te komen, doch zij antwoordde niet, en zeide alleen naar den Oldenburgh te gaan, om uw genade onverwijld te kunnen spreken; wij zijn toen dadelijk teruggekeerd en wilden haar beneden houden om u van de zaak kennis te geven, doch zij stelde zich zoodanig te weer, dat wij haar onmogelijk konden beletten onaangediend tot uw genade door te dringen."
Zijn twist met Botbergen hield hem het minst bezig; want hij was overtuigd, dat hij van dien snoever, zoodra hij zulks verlangde, de noodige voldoening verkrijgen zou; daar het geval in het Boheemsche leger zich juist had toegedragen als Elbert het verteld had, met dit kleine onderscheid echter, dat het Joan geweest was, die den anderen met stokslagen had weggejaagd.
Geloof, lieve Freule, dat ik, toen ik daareven van varkens sprak, geen gedachten had met wie ik sprak:.... gelieft UEd. ook op te zitten? mijn paard is zeer mak en er is plaats genoeg achter mij! dan kan de Freule gemakkelijker en spoediger te huis zijn." "Zijt gij dol, Elbert?" riepde Ambtman wrevelig uit: "is dat nu een voorstel?
De Jonkvrouw, op wier teeder gemoed de vergiftigde taal van Elbert meer indruk had gemaakt dan zij zich zelve wilde bekennen, gaf, zoodra een slingerboschje haar aan het gezicht van het waardig vriendenpaar onttrokken had, aan haar boezem lucht en stortte zulke bittere tranen, dat zelfs de arbeiders, die, met Bouke aan 't hoofd, bezig waren aan 't versieren der kegelbaan, het opmerkten toen zij er langs ging, en de oude dienaar haar naderde, om te vragen wat haar deerde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek