United States or Costa Rica ? Vote for the TOP Country of the Week !
»Geen wonder," zei een grenadier, »ze stoken het uit graan, met verdoovende planten vermengd. 'k Heb jonge soldaten gezien, totaal òp van honger en vermoeienis, die dachten dat dit goedje hen weer wat zou opmonteren. Maar wat w
De visschers echter hadden den man bemerkt; zij ook schrikten, maar zeiden: «Wat kwaad bedreef de man, die als een laffe moordenaar van hier wegvlucht?» Niet langer echter dachten zij over het gebeurde na; zij hernamen hunne bezigheid en, zoodra het eerste morgenrood het Oosten kleurde, begaven zij zich naar de hoeve van Bertolf.
We konden zoo zien dat ze allemaal dachten dat we zeer voornaam waren. Helmond moest er om lachen zoo gedegageerd als ik den meesten tijd in mijn fauteuil lag, en alsof ik het dagelijks gewoon was, naarmate het voetlicht al dan niet hinderde, dien écran op en neer schoof.
Onder dat ruwe, grove uiterlijk geloofde niemand dat er een hart aanwezig was. Padre Dámaso kon niet verder gaan, en verwijderde zich van het jongemeisje, schreiend als een kind. Hij ging naar de voorgalerij, om vrij te kunnen toegeven aan zijn smart, onder het lievelings-klimop van Maria Clara's balkon. "Wat houdt hij veel van zijn petekind!" dachten allen.
De eerste burgers waren inderdaad slechts veranderd van betaalde in onbetaalde dienaren der maatschappij. Zij dachten, dat ze, door hun ontslag te krijgen, hun positie veel verbeterd hadden, maar spoedig ontdekten ze, dat het tegengestelde waar was.
"Neen, laat 't zitten," zei Sintram, "dan kan hij 't zien als hij wakker wordt. Hij zal er pleizier in hebben." En zoo bleef het zooals 't was. En de kavaliers dachten niet meer aan den kapitein. 't Feest duurde den heelen nacht. Tegen den morgen braken ze op. Toen was er ongetwijfeld meer wijn dan verstand in hun hersens. Nu was het de vraag, wat zij met Lennart zouden doen.
"Jawel; maar hoewel de Russen reeds vele van onze vestingen genomen hadden, dachten wij toch niet dat zij ook de onze zouden kunnen vermeesteren: zij ligt op den top van een hoogen en steilen heuvel, en de bezetting was zoo talrijk! Zelfs had onze bevelhebber verklaard, dat ieder, die maar van overgave zou durven reppen, onmiddellijk het hoofd voor de voeten zou worden gelegd. "Zoo?
Hij liet paleizen, kasteelen en kerken bouwen, en iedereen, die deze prachtige gebouwen en deze schatten zag, riep vol eerbied uit: «Welk een groot koning!» Zij dachten niet aan de ellende, die hij over andere landen en steden gebracht had; zij hoorden de zuchten en de jammerklachten niet, die er uit de in de asch gelegde steden ten hemel opklommen.
Bij het betalen is overigens geen haast; dat kunt gij bij gelegenheid doen aan den officier." "Neen, borgen doe ik nooit, geen minuut; dat is zoo mijn stelregel, als het noodig is." "Welnu, kom dan maar even mee naar het kantoor." Zij verwijderden zich; en de overige op het dek aanwezige personen gaven aan elkander ten beste wat zij zoo al dachten van het zonderlinge personage.
Alleen voor u wil ik zijn: leven en lachen en lijdende sterven, zoo dit moet wezen." Zij kusten elkander, want al waren haar woorden ernstig, zij beiden dachten niet na over het wachtende lijden. "Laten we vluchten," riep hij blijde, "over de zee naar het land, waar ik geboren ben. Daar zal ik u weten te verbergen, zoodat uw vader, de koning, ons niet zal vinden.