Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juni 2025
Zelfs de beste menschen zijn niet vrij van zelfzuchtige gedachten, en vaak dacht hij er met een soort van blijdschap aan dat zij leelijk zou zijn.
Daar treedt eensklaps Ridder Alonzo De Villejo met de wacht binnen. Columbus verbleekte, dacht aan het schavot, en vroeg met bevende stem: »De Villejo, waarheen brengt ge mij?« Deze De Villejo was een rechtschapen Ridder, en zeide, zonder een oogenblik zijne onderdanigheid tegenover den Admiraal te verliezen: »Naar het schip, Excellentie, om aanboord te gaan.«
Maar John Cort had daar nog niet veel oogen voor, hij dacht maar steeds aan dat woord "ngora", dat hij in de nachtelijke stilte gehoord had en dus zocht hij in den omtrek rond, of hij soms menschelijke sporen kon vinden, maar te vergeefs. "Ik heb het mij verbeeld", dacht hij, "misschien ben ik een oogenblik ingeslapen en heb het gedroomd." En hij zei er dan ook maar niets van aan zijn makkers.
Zoo verliep de ochtend maar al te spoedig, en als zij tegen het middagmaal thuis kwamen, werden zij door Elisabeth met een koelen glimlach begroet, en met veel hartelijkheid door den ouden man, die nooit aan iets buiten den kring van zijn eigen zaken dacht. Na het middagmaal was 't weer hetzelfde.
La Paz maakte met meer recht, dacht men, aanspraak op die eer, daar het in Chililaya, op den Titicaca, een gewichtig douanenstation bezat, slechts een dagreis van de stad verwijderd. Maar Alonso bleef onverbiddelijk. Aanstonds was het oproer in vollen gang. La Paz werd nu de zetel der tegenpartij, die zich 2 November 1898 afscheidde, en de "federalistische regeering" werd genoemd.
Ja! hij zou noâr je voâder goân? jawel mergen! Moâr ik dacht: de jongen spreekt zoo bout, wie weet of hij geen verlof heit van Mijnheer? en zoo van 't ien op 't oâr komende, dacht ik zoo bij mijn aigen: joâ! het is toch de bediende van een groote Mevrouw en hij is zoo veul als kind in huis: ik zal moâr de minste wezen; en zoo stond ik op en liet hem oet, en toen zag ik dat hij twee brieven in de hand had."
Mijmerend en half luisterend naar Toos, dacht Eline aan Fabrice en zag zij den album in de handen van mevrouw Verstraeten.... En er schoot eensklaps een gedachte in haar op, als een onbesnoeide rank van haar levendige fantazie, die over haar hartstocht bloeide.... Zij zou zich een album aanschaffen, voor verschillende portretten van hem, Fabrice; het zou een klein heiligdom harer liefde zijn, waarin zij over de beeltenis van haar afgod zou kunnen dwepen, en waarvan niemand het bestaan zou gissen.
"Ja, ik dacht stellig dat hij ten minste van avond terug zou komen," is 't antwoord van mevrouw, en ze voegt er nog bij: "'t Deed me erg veel pleizier Charles, dat je den goejen man nog zoo'n beetje animeerde. Dag lieve!" Emilie geeft Charles een zoen.
„’t Is hier mooi, fijn!” zegt hij zacht, zóó zacht dat de andere ’t niet verstaat en vriendelijk vraagt: „Zei je wat, Walten?” „U woont hier chic, comfortabel, meneer Hostein. Ik hoop niet, dat ik u erg kom hinderen, maar....” „Volstrekt niet, papa Walten; voor u heb ik altijd wel een oogenblikje over.” „Dat dacht ik wel, meneer Hostein.” „Hé?” „Ik zal u ook niet lang ophouden, meneer Hostein.”
«Dat is een wonderlijke reis, zoo de lucht in!» dacht de flesch, «dat is een nieuwe zeiltocht; maar hier boven zal men toch nergens tegen aan kunnen stooten.»
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek