Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juli 2025
Toen zeide hij kalmer: "Weet gij, mijnheer Cyrus, welken kogel ik in mijn geweer heb?" "Neen, Pencroff." "De kogel, die de borst van Harbert doorboord heeft, en ik verzeker u, dat deze zijn doel niet zal missen!"
"En nu, mijn vrienden," sprak Cyrus Smith, "als wij deze grot voldoende verlicht hebben, als wij onze kamers, magazijnen en werkplaatsen in het linker gedeelte hebben ingericht, dan blijft ons nog een groote ruimte over waar wij onze studeerkamer en ons museum kunnen maken." "En hoe zullen wij haar noemen?...." vroeg Harbert.
Gideon Spilett vroeg eens met betrekking daartoe aan hem: "Maar, mijn waarde Cyrus, loopt deze vooruitgang op het gebied van handel en nijverheid, waaraan gij zulk een groote toekomst voorspelt, geen gevaar om vroeg of laat geheel gestaakt te worden?" "Gestaakt? En waardoor?" "Maar door gebrek aan die kolen, die men terecht de kostbaarste delfstof kan noemen!"
De ingenieur stak zijn vrienden de hand toe, die hem met hartelijkheid drukten. Ayrton was in zijn hoek gebleven en had zich dus niet bij de kolonisten gevoegd. Misschien gevoelde hij, de voormalige balling, zich nog niet waardig daartoe. Cyrus Smith begreep wat er in de ziel van Ayrton moest omgaan, hij ging dus naar hem toe met de woorden: "En gij, Ayrton, wat zult gij doen?"
De zeeman vond hierin alweder een geschikte gelegenheid om den ingenieur weder de volgende opmerking te maken: "Ziet ge wel, mijnheer Cyrus, zoolang wij niet een of twee jachtgeweren hebben, zal ons materieel niet volmaakt zijn." "Zeker, Pencroff," antwoordde de verslaggever, "maar het hangt slechts van u af.
"Gij vergeet, vrienden," merkte Cyrus Smith op, "dat Ayrton gedurende de laatste jaren van zijn verblijf op het eiland krankzinnig was. Maar dat is nu de vraag niet. Het komt er op aan, of we ook kunnen rekenen op de terugkomst van het Schotsche vaartuig.
Nu was het van belang, dat men zich vestigde in de nabijheid van drinkwater, terwijl het bovendien niet onmogelijk was, dat de stroom Cyrus Smith herwaarts had gedreven. De rotsketen had een hoogte van ongeveer driehonderd voet, maar hij vormde eene onafgebroken massa van de kruin tot den grond; geen enkele spleet vertoonde zich, waarin men een schuilplaats kon vinden.
Toen de ingenieur hierover nadacht viel zijn oog op Top, die heen en weer liep alsof hij wilde zeggen: "Ben ik er dan ook niet?" "Top!" riep Cyrus Smith. Het dier sprong bij het hooren van zijn naam tegen zijn meester op. "Ja, Top, gij zult gaan!" zeide de reporter, die den ingenieur begrepen had. "Top kan gaan, waar wij onmogelijk zouden doorkomen!
Twee uur lang bleef de onbekende alleen op het strand, zichtbaar onder den invloed der herinneringen, die hem zijn geheele verleden voor den geest riepen, voorzeker een vreeselijk verleden en zonder hem uit het oog te verliezen, stoorden de kolonisten zijn afzondering niet. Na twee uur scheen hij echter een besluit genomen te hebben en kwam hij bij Cyrus Smith.
"Het is mogelijk!" antwoordde de koppige zeeman, "maar tegen een rots, neen, er zijn geen rotsen in het kanaal!" "Wat is er dan gebeurd?" vroeg Harbert. "Ik weet het niet," antwoordde Pencroff, "mijnheer Cyrus weet het niet en niemand weet er iets van en zal er ooit iets van te weten komen." Het was vijf uur en de zee kwam weder opzetten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek