Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 oktober 2025
Maar er waren anderen, die hij ontmoeten moest: Abraham, Christensen, Clara en 't heele heirleger van hen, wier geld hij voor alle winden gestrooid had; hoe o hoe zou hij dat kunnen verdragen, hoe was het toch mogelijk zooiets uit te houden? Er was iets, dat zijn gedachten als 't ware naar een uitweg trok; maar die sloot hij dadelijk af; d
Daardoor kwamen ze aan 't praten over Christensen en anderen uit dien kring; en Peter bracht den ouden man aan 't lachen door 't laatste nieuws uit de stad te vertellen. Maarten at in gedachten voort en mompelde nu en dan: "Zeven procent!"
Maar de bankdirecteur Christensen, die aan 't ander eind van 't kantoor stond en deed alsof hij een paar papieren doorzag, nam de zaak heel kalm op. En toen Marcussen weg was en de directeur een bescheiden opmerking wilde wagen over zijn al te groote strengheid, nam zijn chef alleen maar het geld, dat Marcussen gebracht had op, en hield ze den directeur onder den neus.
De directeur van de bank bleef zwijgend zitten en de vergadering kreeg den indruk, dat de ontevredenheid onder zijn bescherming kwam aanrukken; 't was immers genoeg bekend, dat hij Lövdahl haatte; men werd dus moediger; het scheen een stormachtige vergadering te zullen worden. Christensen liet het ver komen, vóór hij opstond.
"Maar hebben de heeren wel aan het meerder werk en de groote verantwoordelijkheid voor ons gedacht, wanneer de directeur nu plotseling aftreedt?" vroeg Christensen. "Wat mij betreft, ik durf in dat geval mijn plaats als president niet langer bekleeden. Dat wordt mij te veel.
De oogen van den predikant weken niet van de mooi geïllustreerde papieren, waarop een geluksgodin met een krans stond, die precies op 't beeldje op den inktkoker leek. De professor liet hem den tijd; en eindelijk zei de andere: "Zijn dat aandeelen in de fabriek?" "Ja, dat zijn een paar aandeelen, die mijn vriend Christensen mij gelaten heeft." "Verkoopt hij ze dan?" vroeg Kruse voorzichtig.
Zich laten trappen! voor de voeten van Christensen liggen zonder een spoor van macht! niets anders kunnen na dit alles zijn heele leven lang dan als een hond de slagen verdragen en daarna de hand likken, die hem sloeg! En er lag toch een wapen vlak bij de hand een wapen, waarmeê hij zelfs tot zekere hoogte zich den laatsten tijd had geoefend.
Door de bank van Christensen werd er getelegrafeerd door heel Europa naar den directeur, die dit jaar een zeer lange nakuur in Italië deed. En 't was bijna, alsof de heele stad een beetje verlichting voelde, toen 't bericht kwam, dat de directeur al op de terugreis was en uit Hamburg was vertrokken.
Marcussen voerde zijn plan in een ommezien uit en ging zelf naar de bank van Christensen om het genoegen te hebben daar eenige vriendelijkheden te zeggen. De administreerende directeur kromp dan ook ineen als een worm onder Marcussens scherpe tong, 't was dan ook werkelijk al te dwaas een papier te weigeren, waarop Carsten Lövdahls naam stond.
En zij bogen glimlachend voor elkaar. "Marcussen, we moeten vanmiddag 5000 gulden contant aan den bankdirecteur Christensen betalen. Wil je die som klaar leggen?" De onvervaarde Marcussen, die nooit zijn gezicht vertrok, werd deze keer wel wat beduusd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek