Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 oktober 2025
Lövdahl werkte verstrooid; keek op de klok boven den schoorsteenmantel, voor den grooten spiegel, of richtte zich een beetje in den stoel op en keek in den spiegel: hij zat graag zóó, dat hij zich zelf kon zien. Marcussen kondigde den bankdirecteur Christensen aan. De professor werd onaangenaam verrast. Wat wilde de bankdirecteur toch vandaag?
Carsten Lövdahl herademde na die algemeene vergadering en hij zag met vreugde de Hamburger boot met Christensen aan boord het fjord uit stoomen. Toen de zomer kwam werden de zaken matter.
Intusschen werd spoedig verteld, dat de bankdirecteur Christensen gezegd zou hebben, dat er Goddank geen sprake was van vervolging van een der gefailleerden; en als zijn woorden vroeger van gewicht waren nu waren ze als orakels en werden door allen met onbepaald geloof en vertrouwen aangehoord.
En dat niet alleen, omdat Lövdahl hem over het hoofd groeide; maar Christensen, die van kind af aan zich op den handel had toegelegd en zich zelf had opgewerkt, rijk was hij pas door zijn huwelijk geworden, hij kon 't eenvoudig niet uitstaan, dat die trotsche man van wetenschap zich in de koopmanswereld indrong en daar den baas wilde spelen.
"Kijk eens naar deze bankbiljetten. Splinternieuwe banknoten uit de Noorsche bank!" "Ja, wat meent u daarmeê?" "Nu, dat beteekent geld opnemen op zijn eigen accept," fluisterde Christensen, en ging heen, om verdere vragen te voorkomen. Maar de arme directeur was dien heelen morgen in de war.
Mevrouw Christensen glimlachte bewogen; 't zilver stond nu op zijn plaats en het dwaze opschrift was er van weggenomen. De houding van den bankdirecteur scheen te zeggen: "Aanbid mij niet!" Maar hij kon het niet verhinderen. Hij was aller hoop en toevlucht; niet één had den moed aan zijn laatste zonderlinge manier van doen op de algemeene ledenvergadering van Fortuna te herinneren.
"Kom... Mijnheer Christensen" riepen velen glimlachend. "Neen, neen. Ik meen het in ernst; er is ronduit gezegd eigenlijk maar één onder ons, die al die scheikunde begrijpt, en dat is Professor Lövdahl. Als hij genegen is de plaats als president over te nemen, dan twijfel ik er niet aan of de Algemeene Vergadering zal dit met acclamatie aannemen."
Maar de professor was lief! Stel je voor, met bijna heelemaal wit haar! En zooals hij 't opnam, zoo ootmoedig, zoo onderworpen aan God, zoo stichtelijk voor de heele gemeente. De mannen hielden beschouwingen over het accoord van 50 procent, dat naar men zei Christensen voor Lövdahl zou zien te verkrijgen; over de vele schandelijke transacties, die de curators hadden ontdekt naar men zei.
Maar men zei van Christensen, dat hij niet zou kunnen leven zonder een paar keer daags in zijn dierbare bank rond te snuffelen. De strijd, dien hij nu voerde met zijn medebestuurders, liep over de zoogenaamde Fortunawissels. Christensen had zich in 't hoofd gezet, dat hij ze uit de bank wilde hebben; zij moesten opgekocht worden, naarmate ze vervielen en niet weer vernieuwd.
En daarna blijft niets over dan berouw en schande, vernedering en zelfverwijt, vervloekingen en tranen. Niet eens de bankdirecteur Christensen had er een vermoeden van, dat een wereldcrisis naderde; maar zijn nooit falende neus begon te merken, dat de echte, onvervalschte goudlucht al zwakker en zwakker werd op sommige punten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek