Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 juli 2025
De beide heeren aan den lessenaar dachten dadelijk, dat hij een boodschap van boven brengen kwam en hun gezicht veranderde van uitdrukking; maar het was enkel een pak van den bankdirecteur Christensen. De professor maakte het open; 't waren de vijf aandeelen voorzien van de formeele overschrijving. "Hij heeft haast," mompelde de professor geërgerd. "De bode wacht," zei Marcussen.
"Ja, dat is toch ook een baantje, en nog niet zoo'n verkeerd baantje, als de handel blijft toenemen zooals tot nu toe." "Maar denk je, dat ze hem willen hebben? Je weet, hij is niet gezien onder de arbeiders." "We moeten onzen invloed gebruiken, zooals Christensen zou zeggen.
Een ontevreden, afwijzend gemompel werd om de tafel gehoord, maar Christensen ging voort: "Ja, ja, laat het zoo blijven, Heeren. Mijn gezondheid is, zooals u weet, niet zoo heel sterk; en de steeds toenemende ontwikkeling van de stad legt immers op velerlei wijzen beslag op... de meer op den voorgrond staande burgers. Bovendien moet ik eerlijk bekennen, dat ik geen deskundige ben..."
Hij had geen tijd door zijn praktijk en hij was ook niet geschikt voor zooiets. Hij hield zich immers juist uit principe buiten zaken. Eigenlijk was het maar om den naam te doen, meende Mordtmann, van eigenlijk werk was geen sprake. De chef van de bank: Christensen, zou administreerend directeur worden; 't was er maar om te doen, den naam van Professor Lövdahl in de directie te hebben.
Maar Professor Lövdahl voorkwam de anderen door eenigszins droog te zeggen: "Als het om het welzijn van onze fabriek gaat, neem ik aan, dat wij allen ons met genoegen tot het uiterste zullen inspannen." De bankdirecteur Christensen aarzelde.
Ze meende er niets kwaads meê." De directeur van de bank, Christensen, naderde het slot van zijn toespraak; hij wisselde een blik met Professor Lövdahl, terwijl hij zich van zijn presidentsplaats vooroverboog naar zijn medebestuursleden en zijn stem dempte tot een vertrouwelijken, familiaren toon.
Soms, als ze lang over dat zilver gedacht had kwam het haar voor, alsof Professor Lövdahl 't uit haar eigen kast gestolen had; ja er was zelfs een plaats in de kast, waar het had moeten staan; en nooit keek Mevrouw Christensen naar haar zilver of ze zuchtte: "Daar stond het!"
Als Christensen uit de directie van Fortuna ging na al zijn aandeelen te hebben verkocht, dan was dat een even doodelijke slag voor de fabriek als zijn voorgenomen voorstel. De professor maakte daarom een afwijzende beweging. "Neen, neen, Mijnheer Christensen! niet op die manier! U hebt mij niet goed begrepen.
Op deze woorden volgde een pauze. Consul With verheugde zich over de gelukkige wending, die de zaak nam, en keek glimlachend Professor Lövdahl aan; maar de bankdirecteur Christensen wreef zijn groote neus en verborg met de vingers zijn oogen, terwijl hij wantrouwend en van ter zijde naar Mordtmann zag.
En toen had de consul zeker gedacht dat dit magere jubileum wat steviger zou worden als 't op den verjaardag van Professor Lövdahl werd gezet. En zoo was er telkens wat bij gekomen, tot het eindelijk op 't zilveren servies en de grootsche toebereidselen was neergekomen. Mevrouw Christensen schreide ja zoowaar, dat deed ze, ze schreide iederen dag een deuntje om dat zilveren servies.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek