Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 oktober 2025
De deur werd hersloten. Zij, in de weer volgroeide stilte, had zich afgekeerd, lachte naar de zijde van het verscholen geluid , hij onrustig, stapte heen en weder de hal door, de handen in de broekzakken, nijdigjes, onlekker, half-verveeld, half in kribbigheid van 'n malle schaamte. As je 'n meissie zóo ankeek, zoo smérig ankeek, zoo minuten-lang zij je oogen vasthield, in zich nam, zonder verzet, zonder weerstand, asof ze zich g
Samen drongen ze den bal voort, de donkere poort door naar 't straatje. Klonken hun stemmen frisch als de sneeuw, onder 't steenen gewelf. Even stond Eleazar in luistring. Dan liep-ie binnen bij tante Reggie, die in 'r stoel sliep, den mond hijgend open. Wrokkend liep-ie den Amstel langs, de tintel-kouwe vingers in de lauwte der broekzakken.
Wacht totdat er een begin van uitvoering is. Ge zijt advocaat en weet wat dat te zeggen is." Marius nam de pistolen en stak ze in den zijzak van zijn jas. "Dat veroorzaakt een bult, men kan 't zien," zei de inspecteur. "Steek ze liever in uw broekzakken." Marius deed het. "Nu is er voor niemand een minuut meer te verliezen," vervolgde de inspecteur. "Hoe laat is het? half drie. Dus te zeven uren?"
Tegen den muur stonden, in slagorde geschaard, een lange rij houten planken, allen van denzelfden vorm; in het schemerige licht geleken zij spoken met opgetrokken schouders en de handen in de broekzakken.
Hij had een vicieus loersnuitje, bedruppeld met grauwe sproeten, en vochtige matte handen die hij voortdurend in zijn beide broekzakken dook. Men noemde hem Jujube. Hij was gelast met het ontvangen van boodschappen. De dames vooral zonden hem op loopjes en hij kreeg een flinke fooi. Hij was goed bekend bij den apotheker van de Nieuwstraat en bij den banketbakker aan den overkant.
Hij hoort fluisteren dat Herder in Straatsburg is en als hij een vreemd geestelijke met een mantel, waarvan de beide punten in zijn broekzakken steken, de trap naar de herberg "Zum Geisten" ziet opgaan, denkt hij: Dit moet Herder zijn! en begint een gesprek.
Nieuwsgierig keken jongens en meisjes Jo en Nel aan. Die vonden het niets prettig. Ze gingen dicht bij de deur staan, en ze hoopten, dat de meester maar gauw kwam. Maar die was bezig de borden te beschrijven en bleef dus in school. Daar kwam een dikke jongen aanstappen. »Dag«, zei hij; »ik ken je wel!« Hij zette z'n beenen een eind van elkaar en stak de handen in z'n broekzakken.
Een stille boot voer, zwart en water-roerend, onder de brug, en het roode signaallicht kronkelde langs de schokkende golfjes. Het sloeg negen uren op den ouden Kathelijne-toren.... Hij kuierde de dokken voorbij, keerde om naar de Vischmarkt en sloeg een smal steegje in, dat op den hoek van het Zaterdagsplein uitzicht gaf. Hij had zijne handen in zijne broekzakken gestoken en ging al fluitend.
Bolter zou vernemen dat die woorden beteekenden: »levenslange deportatie,« toen het gesprek gestoord werd door de komst van jongeheer Bates; hij liep met zijn handen in zijn broekzakken en op zijn gezicht lag een half komieke, half bedroefde uitdrukking. »'t Is uit, Fagin,« zei Charley, toen hij en de nieuwe gast aan elkaar voorgesteld waren. »Wat bedoel je?«
't Zijn de kinderen van Gerrit Zwarte den voormaligen timmermansknecht; van Zwarte, die sinds een paar jaren zooals hij zich uitdrukt bang voor springende knokkels is geworden, en daarom zijn handen maar in de broekzakken houdt. Daar gaan ze, die kinderen. Evert, de oudste, trekt Sander met zich voort, en paait den bibberenden kleine met de woorden: "Kom maar, 't is warm daarginder."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek