Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 september 2025
Sam hield quasi-ernstig vol dat die opvatting oneindig tragischer had moeten zijn. Ze riep Bernard te hulp. "Nee! wat zegt u nou, meneer Bandt?...." Bernard gaf haar volkomen gelijk en was dadelijk druk mee in 't gepraat over dat rolletje.
Hans bracht haar vader mee, die binnenkwam op zijn pantoffels en met de krant onder zijn arm. Hendrik stelde zijn vrind voor. "Aha! meneer Bandt!" zei de oude heer, "aangenaam, meneer, aangenaam! Wacht 's even!.... 'k zal me fok opzetten dan kan ik je beter zien!.... zóó.... zóó.... kom je 's kijken hier?.... Wel dat 's best hoor!.... Gaat 't goed?.... in de zaken.... tevreden?"
"Ik ken je nog wel niet heel goed, meneer Bandt," zei ze eindelijk met een piepende, gebroken stem, "maar ik weet hoe m'n kind van je houdt,.... hoe ze naar je verlangd heeft.... En ze heeft me zoo veel goeds van je verteld...."
Toen mevrouw Tadingh terugkwam stond hij weer op: "Mevrouw," begon hij, "u is wel vriendelijk, maar...." Ze glimlachte nu bedaard. "Ze zal wel dadelijk komen," zei ze, en ging weer zitten en nam 't breiwerk weer op, den bril naar voren halend. "'t Is heel aardig van u, dat u ons 's op komt zoeken, meneer Bandt...."
Ze had bijna heelemaal grijs haar en kleine, ronde oogen, die Bernard recht en ietwat onderzoekend, maar erg goedig en vrindelijk aankeken; ja, toen ze vlak bij hem was en hem een hand gaf, was 't of haar oogen vochtig werden van blije aandoening. "Dag meneer Bandt," zei ze, "'k ben blij dat ik u 's zie."
Zou ze niet vragen of hij Lucie wel waarlijk liefhad? En zou hij dan driest-weg ja durven zeggen met vaste stem en blik? Ze zat in de tuinkamer, de moeder, stil in haar hoekje, breiende, met een boek voor zich. Lucie ging vooruit. "Ma-tje, hier is meneer Bernard Bandt, die komt u wat vragen," zei ze met een opgewonden-hooge, zenuwachtig-vroolijke stem.
"Dag, meneer Bandt!.... kom hier!.... ga daar zitten!.... Nou, nou!.... Lucie! kindje! wat is er nu in-eens?...." Door de goedigheid van die stem voelde Bernard zich weer kalm worden en helder, en hij zei met een vaste, van aandoening wat schorre stem: "Mevrouw.... ik heb Lucie gevraagd.... en ze heeft ja gezegd,.... en nu hopen we maar dat u 't ook goed vindt,.... dat we trouwen...."
Maar Lize klampte hem weer aan. "Maar, meneer Bandt, hoe vindt u dat nou: meneer van der Hoeven beweert dat Mimi van Keppel rood haar heeft." "Wel nee!" zei Bernard, "'t is rossigblond, niet rood! Rood is heel anders." "Nou! dat zeg ik ook!.... hoort u 't, meneer van der Hoeven!" En Bernard's gedachten in eens weer naar Mimi. Hij zag haar weer zitten. Hij vond haar profiel heel mooi.
Ik groet je, mijn beste Edward, houd je goed en schrijf gauw weer aan je vriend Bernard Bandt. In den avond van dien dag dus zou Bernard naar dat bal gaan. Het was een groote soirée dansante, die de heer en mevrouw van den Bosch gaven, omdat een van hun dochters ging trouwen met Mr. Langendijk van Enkhuizen.
En de tegenwoordige Vermeet, die kinderloos was en daarom zijn neef Bandt in zijn firma opgenomen had, bewoonde nu in Hilversum een pracht van 'n villa. Oud waren al de dingen op het oude kantoor.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek