Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juni 2025
Ik doe, wat ik kan, maar ik word elken dag een beetje minder, en voel meer en meer, dat ik mijn krachten nooit terugkrijg. Het is als het getij, wanneer het eb is, Jo, 't gaat langzaam, maar kan niet tegengehouden worden." "Het moet tegengehouden worden, jouw getij mág niet zoo gauw verloopen, negentien is te jong. Bets, ik kan je niet laten gaan! Ik zal werken en bidden en er tegen strijden.
Nauwelijks waren wij daar gekomen, of de tante kwam ons tegemoet met een: "Stil, stil, gij zult mijne nicht wakker maken, zij heeft sedert gisteren een verschrikkelijke migraine, die juist een beetje over is, en nu slaapt het arme kind gelukkig sedert een kwartier."
"Dat is weder zoo wonderlijk gesproken als gij altijd doet, Eva," zeide Marie. "Is dat zoo wonderlijk gesproken, Papa?" fluisterde Eva, toen zij op zijne knie was geklommen. "Een beetje wonderlijk, poesje, bij hetgeen de wereld gewoonlijk zegt," antwoordde St. Clare. "Maar waar is mijne kleine Eva onder het diner geweest?"
De oude leidstergans vloog den heuvel af naar den jongen. Eerst nam ze hem beet, en schudde hem een beetje, toen streek ze met den snavel op en neer over zijn heele lichaam, en toen schudde ze hem weer. Maar ze zei niets, omdat hij haar had gevraagd de anderen niet wakker te maken.
Misschien,... 'n beetje... glimlachte ik. Daar had hij eensklaps dolle pret om. Zoo!... Had ik daar toch wel iets van vermoed! En hoe dan? En waarom? En wanneer? Het was toch immers maar louter toeval geweest, omdat ze samen naar hier gevlucht waren, omdat ze genoodzaakt waren geweest hier hetzelfde huis, dezelfde kamer, waarin slechts één bed stond, te betrekken.
"Ja, ziet ge, Andy, mevrouw wil tijd winnen; dat kan de domste wel zien. Ik zal eens een beetje voor haar winnen. Ge weet wel, Andy, als die paarden eens dol rondliepen, om het huis heen en naar het bosch, dan geloof ik niet dat die mijnheer zoo gauw onderweg zou zijn." Andy grinnikte.
"Jawel tante, ik voelde me juist van morgen weer heel flink." "Och kom, is dat waarlijk zoo? Ik dacht dat je het maar aan je pa zei om hem gerust te stellen. Je bent toch erg bleek, lieve kind." "Vindt u tante; ik ben altijd bleek, dat is mijn natuurlijke kleur." "Ja maar Coba, je oogen staan waarlijk een beetje flets.
Fietje was zoo'n beetje voor hen als een steedsche oase in de woestijn van 't buitenleven en 't had ook waarde omdat zij daar de eenige van haar soort was en daarbij tot een stand behoorde, waar zij zelven gansch vrij en ongegeneerd mochten mee omgaan.
Hij leek me van middelbaren leeftijd, en grooter dan de andere drie die bij hem waren; waarvan de een een page was, die zijn sleep ophield, en een beetje langer leek dan mijn middelvinger; de twee anderen stonden aan weerszijden van hem. Hij was uitstekend in de rol van een redenaar; en ik kon nagaan sommige volzinnen met bedreigingen en andere met beloften, medelijden en vriendelijkheid.
Ik ben een beetje bang, dat wij... Het zou mij zoo spijten, als het mij niet gelukte, u te brengen, waar u zooveel goed kunt doen." "Men moet doen, wat men verplicht is, laat er van komen, wat er van komen wil!" Zij hief haar hoofd op en keek hem met groote oogen aan. "Kom laat mij nu niet langer wachten, Maroessia! Ik merk wel, dat je niet weet, hoe graag ik sprookjes hoor vertellen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek