Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juni 2025
"U heeft gelijk, hoewel ... maar...." Stipan Arkadiewitsch zweeg verlegen. Hier deed zich een dilemma voor: hij moest rond-borstig zeggen, dat hij een vrijdenker was en dan zou zij niets voor hem doen, of hij moest haar wat voorhuichelen, dat hem even onaangenaam was. "Ik geloof, dat hij inslaapt," fluisterde Alexei Alexandrowitsch geheimzinnig, terwijl hij weer bij de gravin kwam.
Sterker dan ooit overviel hem een gevoel van afkeer tegen iemand, hij wist niet wie die iemand was, Alexei Alexandrowitsch of hij zelf of een ander; hij begreep, dat nieuwe plichten voor hem ontstonden, dat hij haar helpen, haar redden moest, dat het zoo lang door hem met verlangen gewenschte keerpunt nu eindelijk daar was, dat men nu voor den echtgenoot niets meer mocht verbergen en dat men aan den zoo ondragelijk geworden toestand een eind moest maken.
Hoe gaat het haar?" "Ik geloof, dat zij gezond is, Darja Alexandrowna," antwoordde hij, zonder op te zien. "Alexei Alexandrowitsch, vergeef mij, ik heb geen recht ... maar ik heb liefde en achting voor Anna; ik bid en bezweer u, zeg mij, wat er tusschen u is voorgevallen? Waarom beschuldigt ge haar?" Zijn voorhoofd rimpelde zich, en terwijl hij de oogen sloot, boog hij het hoofd.
Zij ging in haar gedachten na, waarheen zij zich nu zou begeven, of naar de tante, bij wie zij was opgevoed, of naar Dolly of naar het buitenland; zij vroeg zich, wat hij nu deed, waar hij was en of deze oneenigheid beslissend, of een verzoening nog mogelijk zou zijn, wat nu haar vroegere Petersburger kennissen van haar zeggen zouden, wat Alexei Alexandrowitsch er van zou denken.
"Nu, alzoo ontmoette je Alexei Alexandrowitsch," deed zich plotseling op eenigszins onnatuurlijken toon haar stem hooren. "Wij stieten in de deur op elkander." "En hij heeft je zóó gegroet...?" Zij zette een lang gezicht, legde de handen ineen, sloot half de oogen, en Wronsky zag plotseling in haar schoon gelaat dezelfde uitdrukking, waarmede Karenin hem gegroet had.
Alexei Alexandrowitsch wilde eigenlijk geen zijner bekenden in Moskou opzoeken en het minst den broeder zijner vrouw. Hij nam den hoed af en wilde verder rijden, maar Stipan Arkadiewitsch beval den koetsier stil te houden en ijlde door de sneeuw der straat naar hem toe. "Nu, maar dat is niet zoo als het behoort, ons volstrekt geen bericht te geven!
Alexei Alexandrowitsch schatte hem zeer hoog en Anna, die zich zoo gemakkelijk in alles kon schikken, had ook daar spoedig eenige goede vrienden gevonden. Nu echter, na haar terugkomst uit Moskou, was die kring haar onuitstaanbaar geworden.
Gedurende den tijd, dat Karenin gouverneur eener provincie was, bracht een tante van Anna, een rijke en aanzienlijke dame dezer provincie, haar nicht met den gouverneur, die toen reeds niet jong meer was, te zamen en bracht hem tot zulk een verhouding tot haar, dat hij zich verklaren of de stad verlaten moest. Alexei Alexandrowitsch had destijds lang gewankeld.
Dien dag kwam Alexei Alexandrowitsch in Anna's boudoir, trad op Wronsky toe en na de deur gesloten te hebben ging hij tegenover hem zitten. "Alexei Alexandrowitsch," zeide Wronsky, die zag, dat het nu tot een verklaring zou komen, "ik kan niet spreken en niets begrijpen. Verschoon mij. Hoe zwaar het u ook vallen mag, geloof mij, dat ik nog verschrikkelijker lijd." Hij wilde opstaan.
Maar de hulp der gravin was toch van groote beteekenis; zij gaf Alexei Alexandrowitsch door het bewustzijn harer genegenheid en achting een zedelijken steun.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek