Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 juni 2025
Het duurde nog een half uur, toen zij op het smalle paadje, dat als een grijze arabesk den berg overkronkelde, bleven stil staan en zich neêrzetten op een rotsblok, om te rusten. Eve was een en al verrukking. In de diepte rustte Drontheim met zijne houten huizen, omcirkeld door zijn staalkleurigen Nid en zijn fjord, een tooverspiegel, waarop krijtwit, het fort Munkenholm dreef.
Maar Eve herstelde zich reeds, met een licht blosje. Ja, wat zal ik u zeggen, ging ze door, hun gesprek vervolgend. Als ik u geheel en al de waarheid moest zeggen.... Natuurlijk! Ja wel, maar dan zoû u misschien boos worden. Want ik zie wel, dat u dol is op uw vriend. Houdt u dan niet van hem? Wel, als u het dan weten wilt: den eersten dag, dat ik hem leerde kennen, vond ik hem onuitstaanbaar.
O, hij is iemand, die veel verdriet heeft gehad, sprak hij vaag en ontwijkend, en hij vervolgde: Heeft hij een aangenamen indruk op u gemaakt? Eve lachte even omdat zij bijna voorover in een plas vette modder ware gevallen, zoo Frank zijn arm niet in eens stevig om haar middel had geslagen.... Eve, Eve! riep Sir Archibald, hoofdschuddend. Wees toch wat voorzichtig!
Toen Frank, na eenige dagen van een niet-leven wachtens, nog geen antwoord ontvangen had, schreef hij aan Sir Archibald. En het was steeds het zelfde stilzwijgen. Toen klaagde hij bitter bij Bertie zijne smart uit, niet deêmoedig meer, maar woedend, als een getergd beest en toch nog half weemoedig omdat ze zoo waren, zoo kwalijknemend. Eve en haar vader.
Neen, dat is hij ook niet! sprak Frank vaag, in eene lichte malaise over Eve's extaze, en eene mengeling van jaloezie en treurigheid; iets als een afkeer van den schijn der wereld en een doffe ijverzucht op dit zacht-poëtische, dat Eve in zijn vriend vond, doorsidderde hem als eene huivering.
In de verte, boven hen, zagen zij de hut en den langen stok van den weêrhaan en zij gingen nu gemakkelijker voort; hunne voeten verzonken in de bloeiende erica, druipend paars en roze, in de boschbessen, wazig blauw als heele kleine druifjes. Eve bukte zich en plukte.
Neem het mij daarom niet kwalijk, dat ik je aanspreek en laat me je vragen, of je me vergeven wilt, als ik je eens gekrenkt heb, en of je voortaan eene zachtere herinnering aan me wilt bewaren. Eve, Eve! stamelde hij. Jij mij vergeving vragen? Ik was het, ik was het, die ... O neen! hernam zij zeer zacht. Je bent het vergeten. Het was ik ... Vergeef je het me?
Inderdaad waren zij de frases van een comediespelend, vooruit ingestudeerd pessimisme; zij treurden over het leven, zij beklaagden Eve met eene mysterieuze ontferming, en, tusschen die smart heen, beschuldigden zij Frank eventjes, ter loops, met niets, bijna alleen met hun accent beschuldigden zij hem van grilligheid, onstandvastigheid, wuftheid, weifelmoedigheid.
Ik theg tege d'r "naai me eve 'n paar knoope' aan," theg ik, "want ik kon toch thò niet naar Londen," theg ik, "en dan ga ik naar meneer Benthington," zeg ik, "om 'em alleth te vertelle. En jij blijf in dethe kamer tot ik terugkom," theg ik, "en hou de rame' tho dicht alth je maar kan," theg ik." "Als jelui niet zoo vervloekt slordig waart geweest" begon Redwood.
Het scheen haar toe, dat zij niet voorzichtig behoefde te zijn, nu hij haar steunde, dat hij haar zoû ophouden als ze viel, en ze praatte levendig door, overmoedig bijna springend van blok op blok. Wat is uw vriend toch voor een man, mr. Westhove? vroeg Eve plotseling.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek