Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 31 mei 2025
Hij had, in Holland levende om zijne dochter, te lang uit zijn sleur van bekendheid en gewoonte, zich slechts destijds, nu en dan, als in kindsche driften, verzet, dat Eve de vrouw van een moordenaar zoû worden: hij stemde nu in alles toe, schuw van de wereld, zich bemoeiend met niets, rust verlangend, slechts verlangend niet gestoord te worden in de apathie van zijn ouderdom.
Mijne dochter is zoo half en half eene esthetische, sprak de oude heer schertsend tot Frank. Eve lachte heel helder. Ach, het is niet waar, papa. Geloof het toch niet, mr ... mr. Westhòve, weet u, hoe papa daaraan komt? Een paar jaar geleden, toen ik pas van kostschool kwam, ben ik met een paar vriendinnen heel dwaas geweest, een tijdje lang.
Wankelend van zijne roode duizelingen was Frank opgestaan en hij moest zich vasthouden aan een meubel. Hij heeft zijn verdiend loon, ik heb hem afgeranseld, en ik zal hem nog eens, nog eens ... Hij wilde zich opnieuw neêrstorten, met zijn beestelijken grijns om den mond, zijn dorst van wreedheid schroeiend in de keel. Frank, Frank! riep Eve en zij hield hem in beide hare handen tegen.
Zonder zoo te willen, stond hij stil en zonder zoo te willen, zeide hij het, een klank, onhoorbaar nog door wat afstand, verloren ook in het gehuil van den wind: Eve, mijn God, Eve!!
Eve, o Eve! kreet hij, want door de ironie harer doffe stem schemerde zulk eene smart heen, dat hij ontzette, radeloos, niet wetend, hoe hij haar troosten zoû. Zeg me alleen dit! vroeg zij, hem naderend, met haren vreemden blik in den zijne.
Westhove? Ja, sprak Frank en korf nog haastig zijne laatste letters. Zij zag toe en bespeurde, dat hij voor haar gesneden had: Eve Rhodes, met zeer nette, gelijke, glad uitgeschaafde karakters. Daaronder stond: Frank grof en ruw gehouwen in de haast. Waarom heeft u Rhodes er bij gesneden? vroeg ze en hare stem klonk zeer gedempt, zeer van verre. Omdat dat langer was, antwoordde Frank eenvoudig.
Kijk me aan, Eve!... Ik verzeker het je, ik zweer het je, daar: er is niets, er bestaat niets dan alleen in mijne eigen gedachten.
Nog onder den druk der looden atmosfeer van zooeven, had hij niet goed verstaan, niet recht begrepen ... Ze waren over hem heen gegaan als eene suizende dreiging, die woorden ... Wat zei je daar? herhaalde hij. Ik zal er zelf maar eens naar toe gaan, hernam Frank. Waar naar toe? Wel, naar de Rhodes', naar Eve ... Suf je?
Thuis gekomen, wilde Sir Archibald, die niets gemerkt had, aan de deur afscheid nemen, maar Frank sprak: Ik bid u, ik moet even Eve spreken, ik bid u ... Het was wel laat, maar Sir Archibald was geen man van etiquette ... Zij waren alleen en zij bleef zwijgen, hem aanziende met vreemde oogen.
Maar ze was wel bang ... Die Zondagen waren geen liefelijke dagen meer, die schatten nalieten genoeg om eene week van te leven. Integendeel, Eve vreesde nu de geheele week voor dien Zondag: ze zag dien met ontzetting naderen ... Vrijdag, Zaterdag ... daar was de dag weêr, daar kwam Frank, hoorde zij zijn tred. En zij was bang, bang en ze aanbad hem toch.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek