Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 31 mei 2025
Onwillekeurig klemden zijne vingers zich vaster om haar hand. Hier is het pad weêr! riep de oude heer, een twintig passen voor hen uit. O ja, daar is weêr het pad! Dank u, mr. Westhove, sprak Eve, en zij sprong van het laatste steenblok af, doorwaadde de knakkende varens en bereikte den weg. En daarboven is de hut met den weêrhaan! vervolgde Sir Archibald.
Maar Eve, alleen, gevoelde zich het ongelukkigst. Ontzenuwende twijfelingen woekerden in hare ziel, twijfelingen, die zij wel voor een oogenblik uitroeide, maar die toch dadelijk weêr opschoten, zoodra zij dacht aan dien smartelijken glimlach van Bertie, aan die medelijdende stem, aan die vreemde erbarming ... Wat was het, wat w
Zij wierp zich woest op eene bank, brekend onder hare smart, die steeds in haar snikte en snikte. Dus omdat Bertie zei ...! kreet zij verwijtend. Ja, alleen om hem! sprak hij dof! O God, alleen om hem ... Zij zwegen. Toen richtte Eve zich op en zij rilde. Haar gelaat was wit, als zonder bloed, hare oogen staarden als met krankzinnige blikken van verweerd glas. O Frank! riep zij.
Eve bonsde op de gesloten deur. De hut is gesloten! riep Sir Archibald. Hoe dwaas! sprak Eve. Waarom staat ze er dan, als ze gesloten is! En woont er niemand in? Wel neen, niemand! sprak Sir Archibald, alsof dit de natuurlijkste zaak ter wereld was. Maar Frank hielp Eve de steenen rondom den weêrhaan beklimmen en zij zagen nu uit, naar het panorama beneden hen.
Neen, dan heb ik heel wat anders doorgemaakt, hoor! Hoe kan je zoo laf zijn. Eve toont je duidelijk, dat ze niets meer van je weten wil. En je wilt weêr naar haar toe gaan. En als ze je de deur wijst? Wat dan?
Omdat je boos was, omdat ik zoo ruw was geweest ... Neen, schudde zij beslist. Eenvoudig hierom: omdat wij die brieven nooit ontvingen. Wat? kreet hij uit. Omdat wij die brieven nooit ontvingen. Onze knecht William, schijnt er belang bij gehad te hebben ze achterwege te houden. Belang? herhaalde Frank, dom verward. Waarom? Ik weet het niet, ging Eve door.
En hij begreep noch zichzelven om zijne drift, noch Eve om haren twijfel. Het geheele leven scheen hem een raadsel. Uren lang zat hij stil voor een venster uit te turen, uit te turen in de melkachtige vaagheid der Londensche misten, met dat levensraadsel voor zijn oog.
Ach ik bid je, Eve, geef het hier! smeekte hij, het zweet parelend op zijn voorhoofd. Het is niets, het zijn oogdruppels, en het ruikt niet; je zal er meê morsen en dan geeft het vlakken. Maar zij hield hare handen achter haar rug. Het zijn geen oogdruppels en je hebt geen pijn aan je oogen! sprak ze vast. Ja, heusch ... Neen, je jokt! Het is ... het is iets anders, nietwaar?
O, hoû me zoo, smeekte ze lief. Hoû me zoo tegen je aan. Anders, als ik alleen ben, en het is over me heen gegaan, dan blijf ik zoo doodsbang achter, maar nu, nu heb ik jou, nu heb ik je weêr: je zal me niet meer van je af gooien, en je zal me beschermen, je arm kind, je Eve, nietwaar? O ja, nu heb ik je weêr!
En hij bukte dat hoofd zonder gedachten voortaan, slechts met eene troebele woeling onder in den schijnbaar stillen poel van zijn hart. Hij kwam een enkelen keer met Frank bij de Rhodes' en eens zeide Eve, zijne hand nemend: We zullen goede vrienden zijn, nietwaar?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek