United States or Netherlands ? Vote for the TOP Country of the Week !
Μα ο γραμματικός, ο Πέτρος Ζούμπερος ήταν ο ναύτης μας, ο κυβερνήτης, ψυχή, και στόλος της όμορφης γολέτας μας. Μόλις ίδρωνε το μουστάκι του. Τα μαύρα του μαλλιά έφευγαν από το πλατύ μέτωπο, ανέβαιναν στην κορφή, εκατέβαιναν κατσαρά στα λαιμοτράχηλα, σαν πολυτρίχι που ζη δροσερό — μεταξωτό απάνω σε μελαχροινό κεφαλοκόλωνο.
Κάμποσα ξεράσματα λέχτηκαν εναντίο του βυζαντινού στρατού της εποχής εκείνης, μα κι αυτά ξεθύμαναν πια τώρα σαν τόσα άλλα που μας καταλαλήσανε σε καιρούς που δε ζητιούνταν η αλήθεια, παρά κρατώντας το λυχνάρι η πρόληψη περπατούσε μέσα στα σκοτάδια σα νυχτοκλέφτης. Αρκετή ιδέα μας δίνει ο βυζαντινός ο στρατός, το τι είταν άξιος να κάμη, με την πολεμική ιστορία του έχτου αιώνα.
Μόλις είδε την Νοέμι έβγαλε το σκούφο του που άφησε τα χνάρια του πάνω στα πυκνά του μαλλιά που χρύσιζαν και της χαμογέλασε αφήνοντας να φανούν τα όμορφα δόντια του ανάμεσα στα σαρκώδη χείλη.
Κ' έτσι στα 544 αποφασίστηκε να καταδικαστούν τα λεγάμενα Τρία Κεφάλαια, που τα δυο τους είταν ορθόδοξα ζητήματα κανονισμένα από τη Χαλκηδόνα και μισητά στους Μονοφυσίτες. Θέλοντας μη θέλοντας συφωνήσανε σ' αυτά κ' οι ορθόδοξοι επίσκοποι.
Είπε, και του την έδωκε στα χέρια του, κι' ο γέρος την πήρε με χαρά, κι' απέ τ' απάντησε διο λόγια 625 «Ναι, γιε μου, αφτά όλα γνωστικά τα μίλησες και δίκια· τι πια, παιδί μου, δε μ' ακούν τα πόδια, ουδέ χοιμούνε τόσο γοργά τα χέρια μου ζερβόδεξα απ' τους ώμους.
Όπως κι αν είναι, όταν έφτασε στη Θεσσαλία ο Στηλίχωνας, βρήκε τον Αλαρίχο τρυπωμένο μέσα σε ταμπουρωμένο στρατόπεδο, κι άθελο να πολεμήση. Ανάβοντας ο Ρουφίνος από ζούλια στο μεταξύ, καταπείθει τον Αρκάδιο και μηνάει του Στηλίχωνα να στείλη το στρατό στην Πρωτεύουσα, και να τραβήξη αυτός στα λημέρια του.
Και καθώς η δεσποινίς Κυνεγόνδη είχε μεγάλη κλίση για τις επιστήμες, παρατηρούσε χωρίς ν' ανασαίνει τα δευτερωμένα πειράματα, στα οποία βρέθηκε θεατής.
Ήταν «Zekyll». Ή επιτέλους έπρεπε να ήταν. Εδώ η μίμηση ως το σημείο που προχώρησε ήταν φυσικά τυχαία. Στην ακόλουθη περίπτωση η μίμηση ήταν συνειδητή. Στα 1879, όταν είχα φύγει απ' την Οξφόρδη, στο σπίτι ενός από τους ξένους πρέσβεις αντάμωσα μια γυναίκα πολύ παράξενης εξωτικής ομορφιάς. Γενήκαμε στενοί φίλοι και πάντα είμαστε μαζί.
Του δίνομε το λόγο μας κι όταν τελειώνη τη θλιβερή διήγησή του δεν το βαστούμε, μα τραβούμε παραπέρα· τέτοια σκληρότης είναι πράγματι φιλοφροσύνη, γιατί ποιος μπορεί νάναι πιο ποταπός από κείνον που σπλαχνίζεται τους καταδικασμένους από τον Θεό; Ανάμεσα στα σαγόνια του Εωσφόρου βλέπομε τον άνθρωπο που πούλησε τον Χριστό κ' εκείνους που σκότωσαν τον Καίσαρα.
Το ξέρω, εσύ είσαι δυνατός, κι' ίσως εγώ όχι τόσο· μά 'ναι στα χέρια των θεών, χειρότερος ή όχι, 435 μπορεί ίσως να σε σφάξω εγώ και να σε στείλω πρώτος στον Άδη, τι σα μυτερό μπροστά κι' εμένα τ' όπλο.»
Λέξη Της Ημέρας