United States or Norfolk Island ? Vote for the TOP Country of the Week !
Τόρα λοιπόν ας παρατηρήσωμεν την διαφοράν όλων των άλλων βοσκών από τους βασιλείς. Νέος Σωκράτης. Ποίαν. Ξένος. Εάν υπάρχη και κανείς άλλος, ο οποίος, επειδή έχει κοινόν το όνομα μιας οποιασδήποτε από τας άλλας τέχνας, λέγει και προσποιείται ότι είναι σύντροφος της αγέλης. Νέος Σωκράτης. Πώς το εννοείς; Ξένος.
Το εξής. Εάν δι' ένα ιατρόν από τους εργαζομένους εις το κοινόν είναι κανείς ικανός να τον συμβουλεύη, ιδιώτης αυτός, άραγε δεν είναι ανάγκη να του αποδώσωμεν το ίδιον όνομα της τέχνης, την οποίαν έχει αυτός τον οποίον συμβουλεύει; Νέος Σωκράτης. Μάλιστα. Ξένος.
Ο ηγεμών με περιποιείται όσο μπορεί καλύτερα, και όμως δεν είμαι όπως ήθελα. Κατά βάθος δεν έχομεν τίποτε κοινόν μεταξύ μας. Είναι άνθρωπος με νουν, αλλά με όλως κοινόν νουν· η συναναστροφή μου δεν με τέρπει περισσότερο παρ' όσον όταν αναγινώσκω ένα καλογραμμένο βιβλίο. Ακόμη οκτώ ημέρας θα μείνω, και έπειτα θ' αρχίσω πάλιν την περιπλάνησή μου. Το καλύτερο που έκαμα εδώ είναι το ζωγράφισμα.
Τα δε μέσα τα οποία εποικοδομούν την συνολικήν αρετήν, είναι από τα νόμιμα όσα ενομοθετήθησαν διά την εκπαίδευσιν ως προς το κοινόν. Περί δε της ατομικής εκπαιδεύσεως, η οποία καθιστά έκαστον απλώς αγαθόν, αν αυτή ανήκη εις την πολιτικήν επιστήμην ή εις καμμίαν άλλην, πρέπει να ορισθή κατόπιν . Διότι ίσως δεν είναι το ίδιον πράγμα εις όλα ο αγαθός ανήρ και ο αγαθός πολίτης.
Και μετά βραδύτητος συνερχόμενοι ολίγιστον καιρόν σκέπτονται περί των κοινών υποθέσεων, τον περισσότερον δε καιρόν κατατρίβουν χάριν των επιτοπίων συμφερόντων· έκαστος νομίζει ότι ένεκα της αμελείας του δεν θα επέλθη βλάβη τις, και ότι άλλος τις θα φροντίση αντ' αυτού· τοιουτοτρόπως δε, διά του τοιούτου μερικού συλλογισμού, ανεπαισθήτως θυσιάζεται όλον ομού το κοινόν αγαθόν.
Δηλαδή εις μεν τους γάμους προσκαλούν τους συγγενείς ― διότι με αυτούς είναι κοινόν το γένος και επομένως και αι πράξεις αι περιστρεφόμεναι εις αυτό, ακόμη δε και εις τας κηδείας κυρίως νομίζουν ότι πρέπει να παρευρίσκονται οι συγγενείς διά τον ίδιον λόγον.
Λαλών περί του τμηματάρχου του, πολιού λειτουργού, από τριακονταετίας υπηρετούντος, αρκείται να μειδιά. Άλλος γράφει ποιήματα — όχι άσχημα — αλλ' αδημονεί ότι δεν ήρχισαν ήδη να εξοδεύωνται κατά χιλιάδας αντιτύπων. Ούτος δημοσιογραφεί — ανωνύμως· απορεί δε ότι το κοινόν δεν μαντεύει τα άρθρα του, ουδέ αρπάζει βαθέος έτι όρθρου τα φύλλα της εφημερίδος, ήτις τα δημοσιεύει.
Δεν θέλει μεγάλα και αδύνατα πράγματα· μόνο ένα δακτυλιδάκι με μια μικρά μικρά πέτρα, σαν.... στραγάλι. — Γελά ή δεν γελά το κοινόν, το οποίον γνωρίζει από αδάμαντας; — Και πόσο κάνει αυτό το δακτυλιδάκι; — Μόνο πεντακόσες δραχμές, Πασχαλάκη μου. — Πεντακόσες δραχμές! Πάει να πη ότι ο γάμος θα γίνη μετά 500 χρόνια, διότι μόνο μετά 500 χρόνια θα μπορέσω να κάμω 500 δραχμές.
Διότι υπάρχει αρετή του καθενός από τους δύο, και ημπορούν να ευχαριστούνται με τούτο. Φαίνεται δε ότι τα τέκνα είναι σύνδεσμος. Διά τούτο γληγορώτερα χωρίζονται οι άτεκνοι. Δηλαδή τα τέκνα είναι κοινόν αγαθόν διά τους δύο, και το κοινόν τους συγκρατεί.
Οι χρυσοί χρόνοι της ποιητικής εκείνης νηπιότητος του αθηναϊκού κοινού παρήλθον ανεπιστρεπτεί, και σήμερον μόλις που τολμά η δεκάρα να περιφρονήση το πεντάλεπτον επί του λευκού χειρομάκτρου του πινακίου, μόλις δε το χείλος των αδιαφόρων ακροατών ανοίγεται εις ανάλατόν τινα φιλοφροσύνην προς την χαλκολογούσαν μουσουργόν, και το περικαθήμενον κοινόν δυσκόλως μόλις συγκατατίθεται να μειδιάση προς την τετράφωνον μελωδίαν του
Λέξη Της Ημέρας