United States or Gabon ? Vote for the TOP Country of the Week !
Było to zapewne ich kilkunastoletnie uczucie, które z burzy miłosnej przeszło w mocne i zda się nierozerwalne przywiązanie. Kobieta szczególniej miała w swej zestarzałej postaci upór miłosny kobiety tryumfującej nad zmiennością męzką. Mężczyzna był już obojętny, trochę zawsze zalękniony i jakby uśpiony w tej stałości, w którą się sam spowinął przed tyloma laty!
Ha-ha-ha, niedoczekanie twoje, panie hrabio!.. szepcze dalej półgłosem, a krew w żyłach kipi mu nieustannie wre niespokojna, burzliwa. I z duszy jego jednocześnie pierzchają bezpowrotnie, zda się, nikną, jak ułuda i marzenie, wszelkie dobre zamiary, wszystkie, tak niedawne jeszcze, wahania pomiędzy prawami uczciwości i ich pogwałceniem.
Osłupiały czynownik, darmo się zaklinał, Że polowania dotąd jeszcze niezaczynał, Że z Wielkiego Łowczego wielkiém pozwoleniem, Zwierz uszczuty zda mu się być psem nie jeleniem. Jakto? krzyknął Kiryłło, to śmiałbyś hultaju Znać się lepiej na łowach i źwierząt rodzaju, Niżli ja Kozodusin, Carski Jegermajster? Niechajże nas rozsądzi zaraz Policmajster.
Łzy w téy mierze niepłatné: gdy raz duszá ćiáłá Odbieży, prózno czekáć, by sye wróćić miáłá. Ale człowiek nie zda sye praw szcześćiu w téy mierze, Ze szkody pospolićie tylko przed sye bierze: A tego baczyć niechce, áni miéć w pámięći, Co mu téż czásem pádnie wedle iego chęći.
Wymijając tłum nieruchomych posągów, gubiąc się wśród tych rzeźb, zadumanych, cichych, śniących jakby o wielkiej swej przeszłości znalazł się wreszcie Roman niebawem w salce kwadratowej, małej, gdzie, otoczona sznurową baryerą na wzniesieniu, ubranem bordo tkaniną, stała, królując, zda się, nad wszystkiem dokoła, perła zbiorów posągowych Luwru Venus grecka z Milo.
I nic kamiennego jej serca nie wzruszy, nic nie zatrzyma ona w swej nieubłaganej godzinie przyjść musi !.. Straszne, straszne!.. szepnął znów do siebie pochylony mężczyzna. Tem straszniejsze, iż niezrozumiałe, nieujęte rozumem ludzkim, zawsze, zda się, nowe, choć prawieczne w sobie; zawsze tak samo niedościgłe, niezmiennie na wszelkie pytania odpowiadające sfinksa zagadką...
Panna młoda przechodzi próg i wolno, poprzedzana przez dziadka kościelnego, sunie do ołtarza a tren jej sukni wlokący się po ziemi pozostawia za sobą jakby smugę świetlaną... Lecz Honorka zda się niespostrzegać nawet przejścia panny młodej. Teraz drży cała i blada jest jak opłatek. Gdy karety zajechały przed kościół, doznała nagle jakby silnego uderzenia z tyłu głowy.
Powoli jednak dawał się łudzić nadziei. Kto wie może wreszcie coś się zbudziło w tej głowie mózgu pozbawionej, w tem sercu zda się zatopionem w kale rozpustnych uciech. Patrz, duszko mówił do żony, która z robótką w ręku dozorowała zabawy dwóch dziewczynek, ot zdaje się, że tam na górze jakiś porządek panować zaczyna...
Przemyślane marzenia, uczucia przecierpiane, zdarzenia przeżyte, to, co powiązane i spojone, zda się, w jedną całość, stanowiło jego przeszłość, jego życie, powstawało rozbite na części i porozrywane: jedno życie rozkładało się na sceny obce sobie, jak figury kalejdoskopu.
Chwili tej nie zapomni do grobu!.. Otchłań, zda się, głęboka i bezdenna rozwarła mu się pod stopami, dusić go w gardle poczęło, w głowie powstał zamęt w piersiach dotkliwy ból!.. Wybiegł jak nieprzytomny na ulicę... Półobłąkany prawie przybył pod stopnie marmurów katedry po ukojenie...