United States or Japan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zawołał Jehowa dwa odwieczne Cherubiny przed tron swój, i rzekł: idźcie na równinę Syberyi. A patrząc w światło Boże, zrozumieli Aniołowie jaka była wola Pana, i zeszli w krainę mglistą ukrywszy w sobie światłość. I przyszli na miejsce gdzie była posieleńców szopa, lecz nie znaleźli śladu jéj, wicher ją był bowiem powalił.
Mam nadzieję, że nikt z was nie będzie niepokojony w tej sprawie. Porozumiałem się już także z wiernym Cartwrightem; krążył około mojej nory, jak pies nad grobem swego pana. Musiałem go uspokoić że jestem zdrów i cały. Cóż dalej? Przywitamy sir Henryka. Ha! oto i on! Dzień dobry, Holmes rzekł baronet, wchodząc do jadalni. Wyglądasz na dowódcę, naradzającego się z szefem swego sztabu przed bitwą.
Wysiadając, odwrócił się do mnie i rzekł: „Może ciekaw będziesz dowiedzieć się, kogo wiozłeś? Jestem Sherlock Holmes”. A nie widziałeś go już potem? Nie. Jakże ten pan Sherlock Holmes wyglądał? Dorożkarz podrapał się w głowę. Nie tak łatwo go opisać.
Ale... słucham pana... powtórzył znowu uprzejmie. Otóż więc, streszczam rzekł Zieliński. Życie moje odmiennem potoczyło się korytem od życia pańskiego, a nawet Zboińskiego Jana.
Oh! mais, sapristi, c'est la fine fleur, śmietaneczka ze śmietanki naszej... Powinszować marszałkowej, powinszować... rzekł z lekka drwiąco pan Emil. -L'essentiel ciągnął dalej, że wszyscy, jak przewidywałem, połknęli przygotowaną przez nas wiadomostkę. Wszyscy, bez wyjątku; robiłam przecież, co tylko mogłam potwierdziła pani Melania.
Treść drugiej depeszy była następująca: „Zwiedziłem dwadzieścia trzy hotele wskazane, ale nie mogłem znaleźć owego Timesa . Cartwright”. A więc obie moje nici zerwane rzekł Holmes. Nic mnie tak nie podnieca, jak niepowodzenie. Musimy szukać innej drogi. Pozostaje jeszcze dorożkarz, który woził nieznajomego. Telefonowałem do biura policyi, aby dowiedziano się o jego nazwisku. Ktoś dzwoni.
Dziedzic Horeszków, gościem śród swych własnych progów, Biesiadnikiem Sopliców, swych odwiecznych wrogów! A przytém zawiść którą czuł dla Tadeusza, Tém mocniej Hrabię przeciw Soplicom porusza. Rzekł więc z gorzkim uśmiechem: mój domek zbyt mały, Niema godnego miejsca na dar tak wspaniały; Niech lepiéj niedźwiedź czeka pośród tych rogaczy, Aż mi go Sędzia razem z zamkiem oddać raczy.
Przemijały w milczeniu talerze i dania: Przerwał nareszcie nudny tok obiadowania Gość niespodziany, szybko wpadając gajowy; Niezważał nawet że czas właśnie obiadowy, Podbiegł do Pana; widać s postawy i z miny Że ważnéj, i niezwykłéj jest posłem nowiny. Ku niemu oczy całe zwróciło zebranie. On odetchnąwszy nieco, rzekł: Niedźwiedź Mospanie!
Bezwątpienia odparłem ale skąd pan wie, że on kryje się na bagnie? Wiem, bo na własne oczy widziałem tego, który mu nosi prowianty. Zaniepokoiłem się o Barrymora. Niebezpiecznie było dostać się na pastwę przekornego starca. Jego następne słowa zdjęły mi kamień z serca. Zdziwi się pan, słysząc, że dostarcza mu żywności dziecko rzekł. Widuję małego chłopaka przez mój teleskop, umieszczony na dachu.
Zielińskich znam wielu rzekł z wolna nazwisko pańskie ma przedstawicieli tak licznych... Zresztą... może... Przykro mi bardzo, lecz doprawdy nie przypominam sobie... Ja za to odpowiedział młodzieniec, akcentując silnie słowa przypominam sobie aż nadto dobrze... Poznaliśmy się przed laty siedmiu; ja, pan i Jasio Zboiński stanowiliśmy przez czas jakiś nierozerwalną nawet trójkę.
Słowo Dnia