Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
"Laat toch uw gezicht vrij!" herhaalde zij geërgerd. "Alexei Alexandrowitsch, neem hem de handen van het gelaat. Ik wil hem zien." Alexei Alexandrowitsch nam Wronsky's handen van diens gelaat. Smart en schaamte hadden het verschrikkelijk verwrongen. "Geef hem de hand. Vergeef hem." Karenin reikte hem de hand en kon de tranen niet weerhouden, die zijn oogen verduisterden.
Er bleef hem niets over, dan bij een woekeraar geld op te nemen, zijn uitgaven te beperken en zijn renpaarden te verkoopen. Wronsky's leven was hoofdzakelijk daarom een gelukkig leven te noemen, omdat hij een voorraad van zekere grondstellingen bezat, die alles, wat men doen en niet doen mocht, juist bepaalden.
Alexei Alexandrowitsch zag hem onverschillig en verstrooid aan, alsof hij zich zijner nauwelijks herinnerde. Wronsky's rustige kalmte en fier zelfbewustzijn stieten op Karanins hoog gevoel van eigenwaarde af als de zeis op een steen. "Graaf Wronsky," zeide Anna. "O, ik geloof dat we elkander al kennen," antwoordde Alexei Alexandrowitsch onverschillig en reikte Wronsky de hand.
Zij stelde zich Wronsky's mannelijk, flink gelaat voor; die edele rust, die in alles doorstralende goedhartigheid. Zij dacht aan zijn liefde voor haar en haar hart werd weer vroolijk; met een gelukkig lachje zonk zij in de kussens neder. "Het doet mij zoo innig, innig leed! Maar wat kan ik er aan doen? Ik heb geen schuld," drong zij zich zelf op; maar een inwendige stem zeide het haar anders.
Zij had ook bemerkt, dat Wronsky's trekken bij dit gesprek dadelijk een ernstige en vastberaden uitdrukking hadden aangenomen.
Toen zij te huis was teruggekeerd, waar zij allen vroolijk en in den besten welstand aantrof, vertelde Dolly onder groote, algemeene opmerkzaamheid van haar uitstapje, van haar goede ontvangst, van de weelde en den goeden smaak in Wronsky's huis, van hun leven en hun genoegens en hield elke afkeurende aanmerking terug. "Men moet Wronsky en Anna kennen.
De vorstin was te voren vast overtuigd geweest, dat deze avond over Kitty's lot zou beslist hebben en er aan Wronsky's plannen niet meer viel te twijfelen; maar de woorden van haar echtgenoot hadden haar eenigszins in verwarring gebracht. In haar eigen vertrek teruggekeerd, herhaalde zij, eenige malen: "God zij mij genadig, God zij mij genadig, God zij mij genadig!"
Dat is nu eenmaal geweest en zal voorbij zijn!" sprak zij en voelde, omdat zij weer tot het leven ontwaakt was, tranen van vreugde over haar wangen vloeien. En om zich van haar gevoel van angst te bevrijden, stond zij snel op en ging naar Wronsky's kabinet. Hij sliep vast. Zij trad naar hem toe, liet het licht op zijn gelaat vallen en zag hem lang aan.
Vervolgens kwam het gesprek op paarden en op een wedren, die dien dag had plaats gehad, en hoe dapper er Wronsky's "Alladin" den eersten prijs had behaald. "Ha, ben jij daar ook!" zei Stipan Arkadiewitsch na afloop van hun maaltijd, terwijl hij zich over de stoelleuning terugboog en Wronsky de hand reikte, die juist met een langen gardeofficier achter hen langs ging.
Alles in orde!" antwoordde de Engelschman. "Wind u niet op." Wronsky's onderzoekende blik vloog nog eens over de sierlijke vormen zijns lievelings en toen ging hij weer naar buiten. Hij naderde de tribune in het gunstigst oogenblik om de opmerkzaamheid niet tot zich te trekken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek