Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juli 2025
Dat gaf een zeer moeilijken weg; want bij eiken voetstap weken de ronde steenen onder de hoeven der paarden en vermoeiden de dieren zoo, dat men van tijd tot tijd halt moest houden om hen te laten rusten. Old Firehand, Old Shatterhand en Winnetou reden voorop. De eerste wijdde aan alles rondom hem een in het oog loopende opmerkzaamheid.
Nu zag men bij het schijnsel der vuren en fakkels, de Yampa-Utahs en hun volgelingen komen. Zij stegen van de paarden af, die weggebracht werden, en vroegen, of Winnetou en de blanken aangekomen en gevat waren. Die vraag verwekte groote verwondering. De Yampa's wilden maar niet gelooven, dat de genoemden niet aangekomen waren, want zij waren immers hun spoor gevolgd.
Deze schoof hun ieder een stoel toe, en wachtte toen met zichtbare nieuwsgierigheid wat zij hem te zeggen hadden. De Yankee ging zonder plichtplegingen zitten; de Indiaan bleef nog wellevend staan, knikte als groetend tegen den mooien krullekop, en begon: "Sir, ik ben Winnetou, de hoofdman der Apachen ..." "Is mij reeds bekend, is mij reeds bekend," viel de ingenieur hem in de rede.
Zoodra zij met het dek begonnen te exerceeren, trad Winnetou eenige schreden ter zijde, zoodat hij te staan kwam vlak achter Vuurhart, aan wien die teekens geadresseerd waren.
Van hun paarden afgestegen, namen zij het spoor met hun kennersblik in oogenschouw. "Het zijn bleekgezichten geweest," zei Winnetou.
Het grootste van die gebouwen stond op een hoogte, en droeg den reeds van verre af zichtbaren naam "Charles Charoy, Ingenieur." Daarheen reden de twee; zij stegen af aan de deur, waar een Indiaansch gezadeld en opgetoomd paard vastgebonden stond. "Oef!" zei Winnetou, toen hij dien viervoeter met het oog van een kenner bekeek. "Dat paard is een goed ruiter waard.
De zon daalde lager en lager, en verdween eindelijk achter den horizon; de korte avondschemering ging spoedig voorbij, en toen werd het donkere nacht. Dit maakte den Yankee bang. "Zult gij in zulk een volslagen duisternis niet verdwaald raken?" "Winnetou raakt nooit verdwaald, bij nacht zoomin als bij dag.
Zij schenen niet te weten, of althans er zich niet aan te storen, dat een hengelaar in het geheel niet spreken mag. Winnetou gleed als een slang nader en nader, en bleef achter het struikgewas liggen, waar zij zaten.
Er ging een kreet van ontzetting op uit de kelen van al de Utahs, die in de nabijheid stonden. Winnetou was met een geweldigen sprong den oude zoo hard tegen zijn lijf aan geloopen, dat hij hem op den grond deed tuimelen, toen gaf hij hem met zijn hiel eenige trappen op de borst en op het hoofd, en keerde toen terug naar de plaats waar hij gestaan had.
Dit lag zoo, dat men, op den anderen oever aangekomen, ook nog de beek over moest, om daarvan den rechteroever te bereiken, die breeder en dus gemakkelijker te berijden was dan de linkeroever. Winnetou ging te paard het water in, en de anderen volgden hem. Hij had gelijk gehad: het water reikte niet eens tot aan zijn voeten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek