Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 mei 2025
De geest, die zich niet naar verdwenen gezichten wendt, bevat noch gedachte noch liefde. Nu en dan bracht Marius zijn hand aan 't hoofd, en het woelige en onduidelijke verleden drong door den nevel, die om zijn hersenen lag.
Zegt men misschien: zij hadden wel wat meer te doen dan aan hun toekomst te denken, de waarheid is, dat zij in een toestand verkeerden van volslagen afhankelijkheid. Aan de bewegingen van hun projectiel konden zij het allerminst iets doen. Een zeeman wendt den steven van zijn vaartuig waarheen hij wil; een luchtvaarder kan zijn ballon doen rijzen of dalen. En zij konden .... niets.
Het was belangrijk op te merken, hoe alle op de kaart aangegeven dorpen verwoest waren, terwijl er in de nabijheid nieuwe gehuchten waren ontstaan, en tot onze nog grootere verbazing was de rivier, die zich naar het Westen wendt, voorgesteld als naar het Zuidoosten stroomend. Vervolgens reden wij naar Djangal, Bimurgh, Beidukht.
Hij zou op de knieën kunnen vallen op die velden, vroeger golvend van graan en ze smeeken hem niet aan te klagen om de schande, die over hen kwam. Hij wendt zijn hoofd af voor den blik der arme oude paarden. Hij durft niet aan 't hek blijven staan om 't vee van de weiden te zien thuiskomen. Geen plek op aarde is zóó droevig om te zien als een vervallen thuis.
Kom ik niet terug, dan is het een teeken, dat mijn leven of mijn vrijheid bedreigd wordt: gij wendt in dat geval den steven en boodschapt den Graaf mijn wedervaren." De twee schildknapen zagen elkaar met onrustige blikken aan. "Welnu!" zeide Deodaat: "hoe kijkt gij zoo zwart? Wat hapert er aan?"
Hij spreekt over Brussel, over zijn ervaringen aan het conservatoire, vertelt van zijn vrienden en bekenden, en doet dat zoo levendig en aangenaam, op zoo beschaafden, soms geestigen toon, dat hij, zonder 't zelf te weten, het drietal, dat aandachtig toehoort, aan zijn lippen kluistert. Augusta lacht nu en dan luid en hartelijk en wendt geen oog van hem af.
Deze wendt zich eindelijk om, schuift zijn stoel een eind achteruit, en den blik vast op zijn bezoekers vestigend, vraagt hij: "En wat kwam u nu eigenlijk hier weer doen?" Eenigermate van streek gebracht door deze kalme vraag, antwoordt Strijkman zachtjes: "We kwamen eens hooren, hoe 't er nu mee staat, vanwegens de erfenis, weet u?"
Ten slotte wendt Tolstoi zich met de volgende opmerking speciaal tot de Russische paedagogen. "Aangenomen, dat de Duitsche school, ondanks de fouten die haar aankleven, als historische proefneming is aan te bevelen, welke reden hebben wij, Russen, dan nog om eene volksschool te verdedigen, die wij niet hebben.
Hij wendt zich naar dat tafeltje, maar op hetzelfde oogenblik is het opzet of geen opzet? steekt mijnheer Watkins het rechterbeen vooruit. Het scheelt weinig, of de Boer zou er over gestruikeld zijn. »Je kunt je lange beenen wel voor je houden," meent Zeger Jansen. »Dat zal ik jou niet vragen," is het brutale antwoord.
"'t Is mijn gewoonte niet mijnheer," vervolgt Van Barneveld terwijl hij zich tot den majoor wendt, "om menschen die de beleefdheid hebben mij te bezoeken alleen te laten, de ongesteldheid mijner dochter was er nu de oorzaak van. Om u de waarheid te zeggen, liever had ik dezen avond niet ontvangen. U zult me deze openhartigheid ten goede houden." "O generaal, indien ik had geweten....."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek