Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
Ik had nog meer willen schrijven van Pompeï, maar mijn brief is twee dagen blijven liggen en de dagen gaan voort en gaan voort en zoo snel, met hunne lachende snelheid, zoo snel en zoo lachend alsof ze niet de zware, lange dagen zijn van het Noorden, maar niet meer tellen dan uren en zoo lachend, alsof ze de Horen zijn, met kapellenvleugels, en lachende wegsterven in den zonneschijn van de goddelijke stad van het Zuiden....
In 'n nevel zag-ie ze nou.... met d'r hoofden dicht bij elkander.... Ze zaten 'm allemaal te beloeren.... zoo gek as z't van 'm vonden.... dat 't nou al drie maal gebeurd was, dat-ie midden in de les de kluts kwijt raakte en net als 'n dooie, zoo mal en zoo wit voor zich bleef staren.... Timmermans zat nou 'n potlood te slijpen.... Pieters beet in 'n appel.... Davids was heelemaal niet te zien.... Nou.... Nou.... Nou weer even je oogen dichthouen, want.... 't komt weer.... O, wat is dat akelig.... dat groote leege, lichte gevoel.... dat wegsterven van de witte muren.... dat toch nog hooren van het stemmengegons.... Nou gaat 't weer weg.... Nou klaart 't weer op.... Daar zit Timmermans weer, die z'n nagels snijdt met z'n zakmes.... Daar zit Driebels, die uit 'n zakkie snoept.... Nou weer beginnen.... "Jongelui.... neem me niet kwalijk .... Ik was niet goed in orde.... Waar zijn we gebleven.... O ja.... Magedîn, dat wil zeggen Mägdelein.... Kom nou Pieters, jongen, let nou op.... Schöne wîp beteekent .... Sst!.... Niet zoo lachen!
Hoor, hoe zijne laatste woorden wegsterven in de onstuimige bijvalsbetuigingen van het publiek. Ja, dat is onnavolgbaar, dat is verrukkelijk schoon, riep de luitenant uit. Intusschen was de kring van toehoorders uiteengegaan en onze luitenant bood den verhaler een geldstuk aan, dat de Arabier met trotsche waardigheid aannam.
Toch is het de mensch, zoo klein tegenover de grootsche natuur, uit wiens brein deze wonderwerken zijn ontsproten, en die ze in het aanzijn heeft weten te roepen; die als het ware voorzag, hoe eenmaal deze reuzenschaduwen, oneindig gerekt en verlengd, zich zouden uitbreiden en alles omhullen, tot ook zij wegsterven, wanneer de opgaande zon ze doet verdwijnen, om ze aan gene zijde weder in het leven te roepen.
Alles was doornat en zij bibberden van de koude. Ze wilden nog liever gehangen worden dan van gebrek en ellende langzaam wegsterven, en door honger gedreven begaven ze zich naar het strand vlak tegenover het schip en vielen op de knieën. "Heb ik 't niet gezegd, massa Rustig?" zei Mesty, daar heb je nu die vervloekte kerels, die ons gedurig met het geweer durfden bedreigen."
Wat wij van het oog gezegd hebben, geldt van alle organen, wat ook de aard hunner verrichtingen wezen moge, zij worden door oefening ontwikkeld, en gebrek aan oefening doet ze wegsterven, terwijl die wijzigingen erfelijk zijn.
Rhodopis schudde het schoone, grijze hoofd, en hernam met nauw hoorbare stem: »Ik dank u voor uw vriendelijk aanbod, edele vorstin; maar ik gevoel, dat ik niet in staat zou zijn er gebruik van te maken. Al de vezelen van mijn hart zijn in Griekenland vastgeworteld, en zouden met mijn leven wegsterven, als ik mij voor immer van mijn vaderland losrukte.
En zij vond het lange gedicht niet meer zoo ondragelijk vervelend, nu hij naast haar zou staan, tot het gedaan was. Toen de graaf zijn laatsten alexandrijn donderend had laten wegsterven ontstond er als een electrische beweging in de eerst roerlooze groepen. Men lachte, men drong tusschen elkaar door. Eenige dames stonden dwepend den graaf te bedanken.
Zulk eene zou niet de eerste en eenige blijven! Ja, zoo waar als God leeft, zweert August bij zich zelven, terwijl nogmaals de laatste tonen wegsterven van die wonderschoone melodie: ik zal haar in eere houden zooals ze verdient! Mama Armelo heeft zich dezen middag in 't gala-pak gestoken om met Armelo, die ook zijn Zondagsche jas heeft moeten aantrekken, aan Eva's uitnoodiging te voldoen.
Ik verdreef alle gedachten en door de smart overwonnen, rolde ik mij naar den anderen wand. Reeds voelde ik de bezwijming terug komen, en met haar mijn laatste uur, toen een hevig geraas mijn oor trof. Het geleek op het gerommel van den donder, en ik hoorde de geluidsgolven langzaam wegsterven in de verwijderde diepten van den afgrond.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek