Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
Talrijke bergstroomen, schuimende in hunnen val, ontsproten aan deze omringende bergen, het oog telde hen bij honderden. Men zag uit den grond dunne stralen water te voorschijn komen, die elkander kruisten, zich met elkander vereenigden, in snelheid wedijverden en allen naar die rivier vloeiden. "Ziedaar den Nijl," herhaalde de doctor met overtuiging.
Hij zonk met een zucht van uitputting in zijn stoel terug. Zij bleef zwijgen, en de tranen vloeiden haar als een regen uit de oogen, onophoudelijk.
Hij reed zwijgende de gelederen door: en menig oorlogsman, die hem vroeger in het veld gevolgd, en getuige geweest was van den opgeruimden blik, waarmede hij anders gewoon was, zijn heirscharen te begroeten, van de opwekkende toespraken en vroolijke gezegden, welke anders van zijn lippen vloeiden, en van den moed, die alsdan elk bezielde, door het vertrouwen, hetwelk hij aan de zijnen wist in te boezemen voelde een angstige huivering door zijn aderen varen, als hij het gedrag, thans door den Graaf gehouden, bij zijn houding van vroegere dagen vergeleek.
Dan dacht ik aan Karel Iwanowitsch, den eenigen man van wien ik wist dat hij ongelukkig was, en aan zijn bitter lot, en mijn medelijden was zoo groot en mijn liefde zoo innig, dat tranen uit mijne oogen vloeiden en ik bad: 'God, geef hem geluk en stel mij in staat hem te helpen en zijne smart te verlichten; ik ben geheel bereid mij voor hem op te offeren'. Dan weer bewonder ik het liefste porseleinen speelgoed het haasje of den hond weggedrukt in een hoekje van het donzen kussen; hoe heerlijk warm en gemakkelijk ligt het daar!
En weldra vloeiden die onschoone vormen En aangezichten van de menschen heen, Waarvan ik zei dat zij mij leed aandeden , De lucht door, en verwelkend in de winden Die ze verstrooiden, zij van wie zij weken Schenen zachtmoedge, lieflijke gedaanten Nadat een leelijke vermomming viel.
Zoo ging 't ook met Jean Valjean. Hij kon niet weder inslapen en begon te denken. Hij was in een dier oogenblikken, dat alle denkbeelden in den geest verward zijn. In zijn hersenen woelde alles dooreen. Zijn vroegere en zijn jongste herinneringen vloeiden ineen of kruisten elkaar; zij verloren haar vormen, vergrootten zich onmatig en verdwenen dan eensklaps als in een troebel, bewogen water.
Nu had hij toch gelijk, dat het met de koningin niet was, zooals het wezen moest; zij was een heks, daarom had zij den koning en het volk verblind. In den biechtstoel zeide hij tegen den koning, wat hij gezien had en wat hij vreesde. En toen de harde woorden van zijn lippen vloeiden, schudden de heiligenbeelden met hun hoofden, alsof zij wilden zeggen: «Het is zoo niet!
Oriant nam van, zijn reine vrouw Beatrijs afscheid. Zij weenden beiden, en hun tranen vloeiden ineen. Hij kuste haar 't voorhoofd en den mond, en hij streelde hare armen, zonder woorden te zeggen. Hij besteeg zijn paard, en toen vertrok de vorst, de voorste der ridderen, gelijk 't behoort. Zoodra hij was heengegaan, bedacht Matabrune, hoe zij zich op Beatrijs kon wreken.
En de menschen denken: wat toeft toch en mart en blijft daar toch die lente? Zoo stond zij op het veld, een vlam gelijk. En weifelend ging ze daar op een steen zitten, en voelde kou en warmte uit de lucht, en den grond, en van uit zich zelve. En twee gedachten vloeiden aan haar op, als twee rivieren, door de blanke lucht gekomen.
Ook leerde hij, Als 't leven ledematen stuurt, te heerschen Over de storm-gewiekte zeeëwagens, En Kelt en Indiaan kenden elkaar. Steden verrezen toen, en door hun sneeuw- Gelijke zuilen vloeiden warme winden, En scheen de azuren lucht en zag men 't blauw Der zee en schaduwige heuvlen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek