United States or South Sudan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Niemand wist het, maar hier blijven kon men in elk geval ook niet; de eenige kans om niet vermorseld te worden onder de hoeven der aanstormende olifanten was een schuilplaats te zoeken in het bosch. Maar zou daar tijd voor zijn? Twee kilometer ver moest men, en de kudde was hoogstens tot op één kilometer genaderd! Urdax stond besluiteloos.
Ja, hij vergiste zich niet, daar, aan den rand van het woud, scheen licht! Toch wilde hij niet dadelijk zijn beide weldoeners wekken en daarom sloop hij naar den wagen, schudde den voorlooper wakker en wees met den vinger naar de lichtschijnsels aan den horizon. Khamis staarde een oogenblik zwijgend voor zich uit en riep toen eensklaps: "Urdax!"
En zou de karavaan, op enkele dagreizen van de rivier verwijderd, nog de prooi moeten worden van die roofzieke benden? Er bestond alle vrees voor. Maar in elk geval zou men zich niet zoo maar goedsmoeds overgeven en op aanwijzing van Urdax begon men dan ook alles voor de verdediging gereed te maken.
"Best mogelijk", antwoordde Max Huber onverstoorbaar. "Hoe het zij", hernam Urdax, "ik ga met mijn wagen dat bosch niet in!" Hiermede was het gesprek geëindigd en besloot men te gaan slapen. Llanga bracht dekens en goed daarin gewikkeld legden de twee vrienden zich tusschen de wortels van een tamarindeboom, terwijl Llanga zich als een waakhond aan hunne voeten uitstrekte.
En al was de Portugees Urdax met zijn reisgenooten niet bepaald door deze gevaarlijke streek gegaan, toch hadden zij af en toe ontmoetingen met deze woeste Congo-negers gehad, die alleen door geweerschoten op eenigen afstand konden gehouden worden.
Khamis was eigenlijk de eenige, die zijn koelbloedigheid bewaarde. Hij had twee revolvers in zijn gordel, de karabijn in de hand en wachtte, wat gebeuren zou. Urdax raasde en tierde over het verlies zijner goederen en scheen aan het dreigend gevaar weinig te denken. Llanga toonde wel is waar geen vrees, maar volgde Max Huber op den voet.
"Beproefd misschien wel, maar gelukt is het zeker niet en in Kameroen zoowel als in den Congo zou ieder u zulk een onderneming afraden. Het is de vraag of men met de bijl of met vuur er een weg doorheen zou kunnen maken en nu spreek ik nog niet eens van de reusachtige doode boomen, die onoverkomelijke hinderpalen vormen." "Onoverkomelijk Urdax!" spotte de ongeloovige Max.
Het hoofd van de karavaan had zulk een vreeselijk einde gevonden, terwijl zij nog slechts een zestienhonderd mijlen van Libreville verwijderd waren! Hoe dikwijls had Urdax hen niet over "het groote bosch" gesproken, dat woud van Oebanghi, waarin zij thans waren. En inderdaad, het verdiende den naam van groot ten volle!
"Maar dan moesten wij die menschen zien", antwoordde Max Huber. "Dat komt omdat zij achter den boschrand zijn", verklaarde Khamis. "Maar de vuren verplaatsen zich en komen toch weer op dezelfde plaats terug", hernam Max Huber. "De plaats waar het kamp is", meende de voorlooper. "En wat denkt gij er van?" vroeg John Cort aan Urdax.
"Laten wij den wagen naar den anderen kant van den heuvel brengen", zei hij ten laatste, "misschien zijn wij daar veilig." "Te laat", merkte de voorlooper op. "Doe wat ik je zeg", herhaalde Urdax zenuwachtig en driftig.
Woord Van De Dag