Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 mei 2025
't Was even verfrisschend voor de boeren met Ysätters-Kajsa te doen te hebben, als voor 't veld door den stormwind te worden gezweept. Tegenwoordig beweert men, dat Ysätters-Kajsa dood en weg is, zij, even goed als alle andere heksen. Maar dat is bijna niet te gelooven.
Van de eerste seconde af was het een stormwind van aanvallen en Glendon had groote moeite aan ernstig letsel te ontkomen. Hij blokte, greep vast, dook, deed zijstappen, werd achteruit gedrongen tegen de touwen en met nieuwe aanvalstooten ontvangen, toen hij naar het midden zocht te komen.
Toen de beide broeders in den pâl van Tandît waren teruggekeerd, deelden zij elkander mede wat zij gehoord, gezien en gedaan hadden. Hunne metgezellen voegden zich toen bij hen, van alle kanten de tijding medebrengende, dat de geest van oproer als een stormwind in de vallei der Nerbudda was losgebroken.
"Er zal u noch mij leed geschieden. Zeven jaren zijn voorbij. De zee zal roerloos worden." De golven werden stil, nadat zijn stem had gesproken. De stormwind zweeg. De Schot kon rustig het zwarte schip bestijgen. "Bij u moet ik zijn," zeide de kapitein. "Laat mij één nacht in uw huis wonen, en alle schatten aan boord zijn van u.
»Hij zal morgen terugkeeren! En ik, waar zal ik morgen zijn?" dacht Kin-Fo, het hoofd schuddende. De jonge Tankadere hernam: »Hij is ver van ons gegaan naar het land der Mantsjoerijnen tot de muren van ons China! Ach, wat heeft mijn hart dikwijls gesidderd als de stormwind loeide en hij den storm trotseerende voorwaarts ging." Kin-Fo luisterde, maar zeide niets.
Wie kan iets of iemand onderscheiden in dien warboel van zwarte lichamen, van witte kleederen, van lichte hoofddeksels, van roode tulbanden, van blauwe lendendoeken en geschoren hoofden, waarop de toefjes haren zijn als bewogen bladeren in een stormwind, en waarvan de gezichten alle den stempel dragen van de begeerte naar een klein winstje, terwijl ze toch al alle op elkander gelijken?
»Hoe durfde je er door?« vroeg meneer Veenhof. »Och, de kinderen«, zei z'n vrouw. »'t Is immers geen weer om te loopen. We nemen een rijtuig, hoor!« »Heerlijk«, riepen Jo en Nel. »Dat winnen we d'r bij.« Eenige minuten later reden ze gezellig door den stormwind. Gezellig, want ze zaten zoo welbeschut, nu buiten het rijtuig de wind gierde. Spoedig waren ze thuis.
Onbemerkt had zij de zijde van de huishoudster verlaten, was stilletjes door de achterdeur ontsnapt, en had de valdeur weten op te winden en vast te zetten. Zoo snel als de stormwind en de duisternis het hem toelieten volgde Jansen de vluchtelinge, maar 't bleek hem weldra vergeefsche moeite te zijn.
Als men de geheele landstreek bij eene zee wilde vergelijken, zou men kunnen zeggen, dat die aan den eenen kant zoo effen ligt als een meer, maar aan den anderen kant door een nimmer ophoudenden stormwind bewogen wordt, waarbij dan de bergruggen de kruinen der golven zouden wezen. Jan maakte inderdaad deze vergelijking en zijn vader had daar niet weinig schik in. Juist zoo, zeide hij.
Hoe grooter kruis, hoe vuriger liefde. De verdrukking is de stormwind, die 't liefdevuur hooger en hooger doet oplaaien. Het »God heb ik lief!" van den 116en psalm ruischt inniglijk op uit den diepen bodem des harten. Die liefde is het leven, dat den dood niet vreest, maar met den dood eerst tot zijn rechte uiting komt. Zou ik dan 't kruis niet kussen, dat zulken zegen brengt?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek