Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 juli 2025
Eenige minuten verder rijst de vermaarde kapel van O.-L.-Vrouw van Kerselaar, te midden van eenige eenvoudige huisjes. Langs den weg ontmoet men de veertien tafereelen van het lijden des Zaligmakers. Men waant, dat de koornaren daar weemoediger ruischen dan elders; dat de leeuwerik daar stiller zingt, dan hij pleegt. O die godsdienstige poëzij in Vlaanderens heerlijke velden!...
Maar dien middag, geanimeerd door 't uitgelaten spel, tintelend van levenslust en jeugd, proefden ze de zoetheid van hun heelemaal-vrij-zijn; en, Go's arm grijpend in 'n warme verrukking, zei Else opeens: "Dol toch, hè, zoo saampjes; en te kunnen doen, wat je wilt." Het was stil op straat, nog stiller dan gewoonlijk: de meeste menschen waren thuis, aan den maaltijd.
Eensklaps begon de lucht ook van de andere zijden te werken en hoewel het midden op den dag was, werd het zoo donker, alsof de zon zooeven was ondergegaan. Het gerommel werd sterker; en zoo mogelijk werd het nog stiller. En drukkend heet dat het was! Men had het overal te kwaad; want zelfs in het topje van den grooten mast was geen koeltje te voelen. Het waren vreeselijke oogenblikken.
In de nu volgende dagen, want eerst den 19en kwam het tractaat geteekend uit Londen terug, werd het voortdurend stiller in 't paleis. Onder allerlei voorwendsels begonnen zijn vroegere getrouwen hem te verlaten. Ney verdween, zelfs Berthier. Constant en zijn mameluk Rustan volgden.
Zij weende enkele minuten zonder zich te bedwingen. Toen hief zij het vochtige gelaat weder op, en zeide zacht: »Dat heeft goed gedaan! O, Charmion, ik heb meer dan iemand behoefte aan liefde. Aan uw warm hart is het hier binnen al stiller geworden." »Gebruik het maar, rust er aan uit, zoo dikwijls gij het noodig hebt, tot aan het einde toe!" riep Charmion diep ontroerd.
Dan lachte Hedwig en kneep haar in de kin of danste eens met haar de kamer door, maar op zekeren dag, toen Hedwig, na ontvangst van een brief van huis, stiller was dan anders, vroeg Tieka opeens aarzelend: "My dear, wat gebeurt er in de Kerstvacantie?" "Wat meen je?" "Of dan niet ... zou ik dan niet ... ik meen maar ... omdat...."
"Het moet kunnen! al zou het veel aardiger zijn zoo het op een stiller dag trof!" repliceerde Francis; "maar de brave jongen zou raar opkijken, als we zeiden, dat hij niet welkom was." Willibald! mij schoot in eens te binnen bij welke aanleiding ik dien naam voor het eerst had gehoord. "Is dat een luitenant Willibald?" vroeg ik, Francis aanziende. "Hij is nu kapitein; is hij u bekend?"
Baron Adriaan was elken dag gedrukter en stiller geworden. Hij kwam dikwijls genoeg naar Björne, soms tweemaal per dag, maar ze merkte hoe ontstemd hij was. Als hij bij anderen was kon hij lachen en schertsen, maar als hij met haar samen was, werd hij onmogelijk! Zwijgend en vervelend.
Elk oogenblik verwachtte hij de heks te hooren binnenkomen. Doch neen, langzamerhand werd het stiller; eindelijk hoorde hij nog een gil, en toen niets meer. Toch durfde hij nog niet opkijken, maar toen hij eindelijk gedurende een geruimen tijd geen verdacht geluid meer hoorde, kwam hij voorzichtig uit zijn schuilhoek te voorschijn en keek in de kamer rond.
Betsy is tenger en bleek geworden, en nu stiller dan ooit; de mooie zachte oogen lijken grooter, en er ligt een uitdrukking in, die, hoewel niet droevig op zich zelf, iemand toch droevig stemt. Het is de schaduw van pijn of smart die aan het jeugdig gezichtje zoo'n uitdrukking van pathetisch geduld bijzet; maar Betsy klaagt zelden en spreekt altijd vol hoop van "gauw beter te zullen worden."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek