Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 mei 2025
Een paar dagen later werd het weer wat aangevuld door een gedeelte der versterkingstroepen van den linkervleugel, welke, na den overtocht van den Niemen, tot de Duna was voortgedrongen. Jakob Stargardt had, bij deze reorganisatie, zijn aanstelling tot ritmeester ontvangen. Na aan zijn escadron voorgesteld te zijn trad hij op den pas gearriveerden wachtmeester toe, teneinde nader kennis te maken.
Hoe de Amsterdammers Napoleon ontvingen. »Een zware dag voor vrouw Stargardt!" Met die verzuchting was mijnheer Vermaat uit den winkel gekomen, waar men hem juist verteld had, dat een uur geleden het doodvonnis aan den kreupele was voltrokken. »Ik ga er dadelijk heen!" had juffrouw Vermaat toen gezegd. »De arme ziel zal wel wat troost en opbeuring noodig hebben."
In huivering van angst ging het gerucht dier gebeurtenissen de stad door, een atmosfeer van wee scheen plotseling dompig in alle straten neer te hangen, de menschen ademden als onder een zware benauwenis. Franciscus Stargardt stond dien morgen juist klaar om met zijn vischkar de stad in te gaan, toen een wachtmeester der gendarmen met twee ondergeschikten voor zijn deur stil hielden.
Al die ellende, voor Franciscus Stargardt was ze natuurlijk hoegenaamd niet nieuw meer, maar Napoleons jongste decreet en het onderzoek aan de brug, daareven, hadden gemaakt dat hij er op 't oogenblik meer dan ooit mee vervuld werd. In de grootste verbittering trad hij dan ook zijn woning binnen, die op den hoek van de Kleine Kattenburgerstraat en het Kattenburgerplein stond.
»Wel, excellentie, dat brutale heerschap beweert, dat hij u met alle geweld spreken moet, ofschoon ik hem toch duidelijk gezegd heb, dat daar op het oogenblik geen gelegenheid voor is!" »Je naam?" vroeg De Celles. »Jakob Stargardt, excellentie!" »Stargardt?... Stargardt?... Ah, jawel! Dus zeker een broer van dien deserteur en een zoon van dien oproermaker." »Vergeef me, excellentie!
Bovendien, nooit leverde een veld van overwinning een schouwspel op, dat meer geschikt was om in geestdrift te brengen: het geschenk van dien zoo wèl verdienden standaard, de praal van die bevorderingen, de vreugdekreten, de roem van die oorlogshelden, welke op de plaats zelf, waar hij behaald was, werd beloond, dat alles te zamen bracht Jakob Stargardt in een wondere geestvervoering.
Maar op 't oogenblik dacht Jakob Stargardt daar slechts vluchtig aan: Ondanks zichzelf was de jonge Hollander door de eerzucht-prikkelende toespraak des Keizers, diens erkentelijkheid jegens zijn dapperen, den vorm vooral waarin zij werd geopenbaard, geheel onder de betoovering van Napoleons machtige persoonlijkheid gekomen.
Inmiddels was de troep het huis genaderd; Jakob Stargardt wenkte met de hand; »Wel jongens!" riep hij met zijn krachtige stem: »Een beetje te laat is véél te laat; de vogel is al gevlogen! Maar hier heb ik zijn sleutels. Deksels nog toe, de schelm heeft zoo 'n goeden wijnkelder!
Treurig zaten zij aan het ontbijt, maar alle vier konden zij niet dan met moeite eenige beten naar binnen krijgen. Er werd meer gezucht dan gesproken. »Kom, Willem! het wordt je tijd!" zei Stargardt eindelijk met een door aandoening verschorde stem. Hij nam zijn kruk onder den oksel en ook de beide jongens stonden op. Moeder Jane begon hevig te snikken.
»Dat is de eerste Paschen," zei Stargardt 's avonds bij het naar bed gaan, »die we niet feestelijk hebben doorgebracht." »Ja", zuchtte Jakob verveeld, »'t zijn voor dit jaar een paar verdrietige dagen geweest". »Och", zei moeder Jane, »laten we maar dankbaar zijn, dat ze nog zóó waren.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek