Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 mei 2025
Slechts Jakob Stargardt, Ros en nog een stuk of wat anderen waren ongedeerd gebleven, maar hun paarden waren bezweken, zij zelf moedeloos en diep neerslachtig. Moeder Jane poogde haar zoon te troosten: Weldra zouden zij immers Smolensk bereikt hebben: en daar was overvloed, daar wachtten hun goede winterkwartieren; daar nam hun ellende een einde.
»Drommels!" pruttelde hij, »die wond schijnt ook al op mijn oogen te werken." De gekwetste zweeg, maar liet zijn hand in die van zijn vijand. »Zou je op een paard kunnen zitten, als je wat ondersteund werd?" vroeg Stargardt nu. »Ik weet het niet," antwoordde Reinier week. »We moeten het maar eens probeeren," zei Jakob, »Maar eerst wil ik zoo goed mogelijk je wonden zien te verbinden."
»Niet onmogelijk, dat u de waarheid spreekt," antwoordde Vermaat, »de Keizer schijnt nu eenmaal meer op te hebben met zoons van marketentsters en zoetelaars dan met jonge mannen uit den koopmansstand..." »Foei, mijnheer Vermaat," zei Jakob Stargardt, »schaam u! Ik dacht dat een braaf en fatsoenlijk Amsterdammer zich nooit zóó ver door wangunst kon laten meesleepen!
Met hun drieën gingen zij nu aan het hakken en snijden; Jakob Stargardt, Reinier en moeder Jane bonden de takken met eenige dunne twijgen bijeen, terwijl de overigen met deze bezems het terrein schoon veegden. De plaats voor het bivak gaf blijk van een verstandige keuze.
Maar hun moeder zuchtte: »Onze arme Reinier!... Misschien heeft hem die overwinning wel het leven gekost... Of mogelijk is hij zwaar gewond... Ach wie weet, wat er van onzen armen jongen en zijn vriend en van die wakkere vrouw Stargardt geworden is!..."
Aan Stargardt zou het éérst dit harde vonnis worden voltrokken. Reeds des avonds werd hij in een koets van 't Verbeterhuis afgehaald en langs de Schans geleid, om den volgenden dag op het Funen te sterven. Voor de kazerne Saint-Charles had zich den anderen morgen, al vroeg, een groote volksmenigte opgehoopt.
»En je neef?" vroeg er een. »Heeft zich als scheepstimmerman laten aannemen! Vooruit, mannen!" Langzaam gleed de zwaargeladen vlet de kust te gemoet. Willem Stargardt bevond zich op Engelsch grondgebied; hij was gered! Derde Hoofdstuk. Een vreeselijke nacht. Tegenover de militaire macht, die thans binnen Amsterdam was vereenigd, viel aan geen nieuw verzet meer te denken.
»Ho, ho, je wilt me toch het beest niet aan moten kerven?" meent de tabaksverkooper te moeten waarschuwen. »Ik wou," barst Stargardt nu grimmig uit, »dat ik Napoleon zoo eens onder handen had!"
Intusschen zwierf Willem Stargardt op eenzame wegen en velden rond. Voorloopig had hij, om zijn spoor te verheimelijken, den weg naar Haarlem ingeslagen. Spoedig was hij evenwel Zuidwaarts afgeweken, immer zorgend, herhaaldelijk van richting te veranderen en zich liefst zoo ver mogelijk uit de menschen te houden.
Daar stegen zij af en zochten er tusschen de tallooze dooden en gewonden. »Wáár heb je den wachtmeester zien vallen?" vroeg Jakob Stargardt aan zijn oppasser. »'t Moet niet ver van deze plaats wezen," zei Ros. »Z
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek