Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
Hy geeft een woesten schreeuw, en wrijft de scheemrende oogen, Als Zilfa op 't geluid de veldtent binnen treedt; Zy, door den boei der min aan Segols hart gesmeed! Welke droomen Beroeren u? Wat geest, wat spooksel doet u schromen? 'k Werd meê van Geesten op mijn nachtsponde aangerand, En sidderde voor u."
Hij, die de vijand steeds moedig te gemoet ging, de dood in de ogen had gezien zonder schromen, hem schoot het gemoed vol, nu hij met uitzondering van twaalf ossen, al zijn have, het weinigje dat hij uit de overvloed die hij in de Kolonie genoten had, met zich in de wildernis had gevoerd en zorgvuldig had bewaakt, in de afgrond voor zijn voeten verpletterd en verzwolgen moest denken.
Het zal het geheim der kapitalen en van het initiatief zijn, dat aan te toonen; maar ongelukkig heeft Portugal die beide krachten al te zeer aan anderen ontleend. Des te minder moet men schromen, het te zeggen, dat het land dat thans helder inziet en dat het de eervolste middelen aanwendt, om zich zelf te helpen; Portugal fara da se.
"Hy is op een toren geklommen, En heeft daar touw gedraaid. Toen is hy op zee gekommen, En werd met roem bezaaid. Hy wou 't er niet by laten, En heeft Saleh geveld. Toen hebben heeren Staten Hem aangesteld als held. Toen is hy aangekomen In 't roofziek Engeland. Dat heeft hy zonder schromen Belegerd en verbrand. Hy heeft veel christenslaven Met vryheid overstrooid.
Hij droeg het, zoo als echte vromen Het jamm'ren doen, des Heeren wil Eerbiedend, zweeg hij werkzaam stil: Des avonds kermende ingenomen Viel 's uchtends nieuw gevaar te schromen; De hulk was wel aan 't vier ontkomen, Maar dreef, ontbloot van naald en zeil, Der luimen van de baren veil.
Deez' man, met takkenbos, lantaarn en hond, Stelt voor den maneschijn; want, zonder schromen, Bij maneschijn, aan Ninus' graf, daar vond Het paar gelegenheid om saam te komen.
Gij ziet, ik ben billijk, al geldt het ook mijne gunstelingen; want waarom zou ik schromen, thans dien naam te geven aan de velerlei verrassingen, die in roep of kreet tot mij komen, van den bitteren eersteling onzer velden, van het radijsje af, tot de laatste, scherpe vrucht onzer hoven, de rammenas, toe?
Zij zijn volkomen tevreden met het verkeer onder huns gelijken; zij schromen avances te doen, die hun naderhand zouden kunnen berouwen; de mevrouwen vreezen, dat zij nu en dan voor elkander over hare nieuwe kennissen zouden hebben te blozen, indien zij u en amitié namen, en gij verriedt eens uw nieuwelingschap of volkomen misplaatst zijn in de kaste, waarin gij waart toegelaten zonder in hare geheimenissen te zijn ingeleid!... Of, korter nog; zij zien niet in, waarom zij juist u in haren omgang zouden opnemen.
Niet in het minste schromen wij, aan de verlichting op haar beurt de deur te wijzen, zoodra wij niet deze, doch den godsdienst in ons belang en voordeel oordeelen te zijn. Daarom, bijvoorbeeld, vloekt een rechtgeaard lid onzer rasgemeenschap niet tegen zijn beesten, 't welk het geluk en den voorspoed uit kooi of stal wegjaagt. Hier namen mijn overpeinzingen haar einde.
Maar gij, heer ridder, wat is uw geloof, als gij zonder schromen u beroept op hetgeen gij voor het heiligste houdt, terwijl gij voornemens zijt, de plechtigste uwer geloften als ridder en als geestelijke, te schenden?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek