Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juni 2025
De Peroe-Bannan, de danser, die den god-duivel voorstelt, treedt al dansend buiten de pagode, schreeuwt en gesticuleert, en gaat op het een paar treden hooge altaar staan, tegenover het gebouw. Hij is geel, zwart, rood en groen geverfd en draagt een mantel met roode strepen.
"Het is beter te wonen aan de zyde des Daks, dan by eene kyvende "Huisvrouw". Hoe kan ik nu langer wonen by eene Tante, die, schynt het, eene belofte gedaan heeft, om my zo veel bitterheid aan te doen, als Vrekheid en Dweepery maar immer kunnen opbaggeren.... Daar schreeuwt zy alweer haar keel uit het lid. "Ja Tante, ik kom." Eerst echter deezen agter 't slot.
Als 't Hoen bemerkt dat vele zijner vijanden uitglijden op het ijs, begint hij te lachen en roept plotseling uit: "Wij moeten geen enkel man van hen laten ontsnappen. Hen na, op schaatsen!" schreeuwt hij tot de bevelhebbers van de andere Hollandsche schepen.
Ach Heer! moet je dat nu ook nog gebeuren op je ouwen dag?” „O God! O God!” kreunt Walten, als plotseling uit de verte een verward, steeds luider wordend, gedruisch van stemmen, applaudissement, chuteeren en sissen tot zijn oor doordringt. „Wat duivel! speelt dat orchest nu nog niet?” schreeuwt de Directeur. „Hoor ’t publiek eens aangaan.”
"Heer droevige ridder," zei hij, "hoor maar, hoe jammerlijk mijn grauwtje schreeuwt en hoe Rocinante staat te trippelen om ons na te loopen. Die arme, arme schepsels! Ze zullen ons misschien nooit weer te zien krijgen." Bij deze woorden begon hij zoo hard te huilen en te krijten, dat Don Quichot ernstig boos werd.
Daar klonk op eenmaal een lied, gezongen met heldere stem: »'t Hijgend hert, der jacht ontkomen, schreeuwt niet sterker naar 't genot van de frissche waterstroomen, dan mijn ziel verlangt naar God!« De zieken werden wakker en gingen overeind in haar bedden zitten om te luisteren. 't Was, zoo vertelden zij later, of daar in de stilte van den nacht een engel door de zaal zweefde.
Men schreeuwt O God! aan dien man heeft hij in een paar jaren niet gedacht.... dat is die oude pleegvader. Zie, men heeft zijn lichaam geopend; men onderzoekt zijn ingewanden; zie maar en al de koppen van Rembrandts Ontleedkundige Les ze staren hem aan alsof ze vragen.... "Ben jij de moordenaar....??" "O mijn God!" roept Helmond als in doodsangst nog eens.
Zijne stem verheffende, schreeuwt hij haar toe: "Wees stil; leef zooals hij, dan zult ge uw zoon weerzien!" De zwarte Rachel weent en jammert, en weigert vertroost te worden, zelfs door haar eigen dominee. Als de mannen in uniform hunne spaden opnemen, en onder een eentonig gezang het graf beginnen te vullen, roept de oude vrouw nog luider: "Neen, ik zal mijn zoon nooit weerzien!"
Niet naar de bruidskamer gaat nu het toortslicht; 't Schittert en flikkert, van zwaveldamp blauw. Wet dan het staal; ha, hoe krassen de raven! Ontsteek dan het fakkellicht; Zernebock huilt! Wet dan het staal, o gij zoon van den draak! Ontsteek dan het fakkellicht, dochter van Hengist! Zwart hangt de wolk op des Heeren kasteel; De adelaar schreeuwt er; hij rijdt er op trotsch.
»Mis," antwoordde de vreemde Kaffer; »dan begiet hij de ingewanden van het groote beest met vet en traan." »'t Is een goed middel," liet de vreemde Kaffer er op volgen; »wij Matabelen doen het ook." De beide Kaffers strekten zich nu uit bij het krimpende vuur, om te slapen, doch wijd uit de verte kwam opnieuw een plotseling, schel gefluit. »Hij schreeuwt weer!" riep Eliëzer verschrikt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek