Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juni 2025
Dan maakte hij Schaunard tot zijn vertrouweling en vertelde hij hem van zijn heimelijke liaison met een jong meisje, Euphémie geheeten, aan wie hij een mahoniehouten ameublement gegeven had.
"Nu is het," ging Schaunard voort, "zelfs al betracht je de grootste zuinigheid, beslist onmogelijk, wanneer je niets hebt, nog wat over te leggen, vooral niet wanneer je honger altijd grooter is dan de schaal." "Waar wil je eigenlijk op neer komen?" vroeg Rodolphe.
Bovendien spraken zij af, dat degene, die het eerst zijn geld krijgen zou, wachten moest tot bij de andere dezelfde blijde gebeurtenis plaats gehad zou hebben, om op die manier de inkoopen gemeenschappelijk te doen en de dames Mimi, Musette en Phémie gelijktijdig het genoegen te laten smaken zich "in een nieuwe huid te steken", zooals Schaunard het noemde.
Schaunard had opgemerkt, dat zijn vriend Colline en de jonge man met de groote baard elkaar gegroet hadden. "Ken je dien mijnheer?" vroeg hij aan den wijsgeer. "Kennen bepaald niet," antwoordde deze, "maar ik zie hem wel eens in de Bibliotheek. Ik geloof, dat het een schrijver is." "Zijn kleeding wijst er tenminste wel op," antwoordde Schaunard.
"Hij zal doen sterven mij." En op hetzelfde oogenblik begon de vogel zijn repertoire af te krijschen, dat veel uitgebreider was dan dat van gewone papegaaien. Schaunard bleef stom verbaasd staan, toen hij het dier, op bevel van een vrouwelijke stem, de eerste verzen van het verhaal van Théramène met de intonaties, die op het Conservatoire geleerd worden, hoorde voordragen.
Vandaar dan ook, dat er vele menschen zijn, die het niet kunnen uitstaan. Bij mij is het juist andersom. Ik aanbid het, om zoo te zeggen." "Dan spijt het mij dubbel," zeide Schaunard, "dat gij u voor mij daarvan beroofd hebt." "Wat? ... pardon," zeide de boekenman, "ik heb den kop voor mijzelf gehouden. Ik heb zelfs de eer gehad u te doen opmerken, dat...."
"Maar," zeide Schaunard, toen hij met Marcel alleen gebleven was, "indien ik, in plaats van me hier te koesteren op het kussen van het dolce far niente, wat goud ging zoeken om de begeerigheid van mijnheer Bernard te stillen?" "Maar," zeide Marcel ongerust; "wil je dan nog steeds verhuizen?"
"Kan je eigenlijk wel gelooven, dat er een land is, waar die dingen evenveel waard zijn als kiezelsteenen?" vroeg Schaunard. "De Amerikanen gaven er vroeger vier voor twee sous. Een van mijn voorouders heeft indertijd Amerika bezocht; hij heeft zijn graf gevonden in de maag der Wilden. Dat heeft den bloei der familie veel kwaad gedaan."
Toen de vijf minuten om waren, richtte Schaunard zijn hoofd weer op, zonder iets gevonden te hebben, dat op vijf-en-zeventig francs geleek. "Er blijft nog slechts één manier over, om van hier weg te komen, en die is, om heel gewoontjes weg te gaan; het is mooi weer, mijn vriend het toeval wandelt misschien wel in het zonnetje.
Daar moet ik iets teers, iets melancholieks voor hebben; daar is het al, daar is het al, dat zijn een twaalf maten, die weenen als Magdalena's, het snijdt je door je hart! Brr! Brr!" zeide Schaunard, rillend in zijn met sterren bezaaiden rok, "als het ook maar hout sneed!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek