Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 mei 2025
"Dick Sand zal het zich zeker nog niet kunnen begrijpen en misschien zal hij 't wel nooit begrijpen," antwoordde Negoro; "maar 'k zal je vertellen wat er gebeurd is, Harris, en als je wilt kan je 't hem wel overbrengen." "Hoe dan?" antwoordde Harris. "Zeg op, kameraad, zeg op." "De Pelgrim," hernam Negoro, "zette koers naar Valparaiso.
"Waar we zijn?" zei Dick Sand driftig. "We kunnen nu niet verder dan drie mijlen van de hacienda meer af zijn. Maar ik wilde den kortsten weg door het bosch nemen en ik heb misschien ongelijk gehad!" "Misschien!" herhaalde Dick Sand. "'t Zou dunkt me niet kwaad zijn als ik vooruit ging," zei Harris. "Neen, mijnheer Harris, we gaan niet van elkaar," antwoordde Dick Sand op stelligen toon.
Emilie kende veel fransche romans, van Feuillet, van George Sand, enz. Maar Jozef verzekerde, dat er ook mooye nieuwe Duitsche romans bestonden en Engelsche. Hier wist Emilie bijna niets van en zij liet zich door hem een paar van die boeken leenen, om ze te lezen. 's Middags aan tafel vertelde Jozef, dat Emilie Hartse er weêr was geweest, dat hij haar een boek geleend had.
Bij het daglicht dat door den koekoek naar binnen stroomde, herkende kapitein de lijken van vijf negers. Dick Sand, die van het eene lijk naar het andere liep, meende op te merken dat de ongelukkigen nog ademhaalden. "Naar boord, naar boord!" riep kapitein Hull. De twee matrozen, die de boot bewaakten, werden nu geroepen en hielpen hen de schipbreukelingen uit de dekhut te brengen.
Zeer gelukkig hadden ook Tom en zijn kameraden weinig last van de zeeziekte en konden zij daarom hun jeugdigen bevelvoerder hulp blijven verleenen, die zelf volkomen gewend was aan al de ongeregelde bewegingen van een schip dat voor den wind loopt. De Pelgrim liep snel onder zijn verminderde zeilen en reeds zag Dick Sand aankomen dat hij nog meer zeil zou moeten minderen.
"'k Zou durven verzekeren, dat het een groote vinvisch is," merkte Dick Sand aan. "Ongetwijfeld," antwoordde kapitein Hull, die zich allengs begon op te winden, "ik schat hem ten minste op zeventig voet lengte!" "Ja, ja!" voegde de bootsman er bij. "Een half dozijntje walvisschen van die grootte en een schip als het onze zou genoeg hebben!"
Intusschen was de schoenerbrik, door de werking van de bries die begon op te steken, de uitgestrekte bank schaaldieren reeds voorbijgestevend. Dick Sand nam den toestand van het tuig op. Daarna daalden zijn oogen op het dek neder. Hij had daarbij het gevoel dat, zoo er voortaan een geduchte verantwoordelijkheid op hem rustte, hij de kracht moest hebben haar op zich te nemen.
Men moest naar de bramzaling om ze los te maken, en Dick Sand, die niemand van zijn geïmproviseerde bemanning in gevaar wilde brengen, deed het liever zelf. Hij riep dus Tom en plaatste hem aan het stuurrad, terwijl hij hem aantoonde hoe hij moest sturen. Toen vervolgens Hercules, Bat, Actéon, Austin allen geplaatst waren, deze aan den bovenbramval, gene aan den bramval, ging hij het want in.
Dick Sand bleef evenwel in gedachten verzonken. Andermaal kwam twijfel bij hem op. Den volgenden dag, den 17en April, werd de reis hervat en verzekerde de Amerikaan, dat nu geen vier-en-twintig uren meer zouden verloopen of de kleine troep zou in de hacienda van San-Felice gehuisvest zijn. "Dáár, Mevr. Weldon," voegde hij er bij, "zult u al de zorg ontvangen die uw toestand vereischt.
't Is trouwens ook mogelijk dat we onderweg eenige bedienden van de hacienda ontmoeten, en daar deze gewoonlijk te paard zitten, kunnen ze ons hunne paarden afstaan." Dick Sand zag nu zeer goed in, dat hij door nieuwe tegenwerpingen te maken Mevr. Weldon geen pleizier zou doen. "Wanneer vertrekken we, mijnheer Harris?" vroeg hij. "Van daag nog, mijn jonge vriend," antwoordde Harris.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek