Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 mei 2025
O, lieve oom, geloof mij, geen oogenblik van mijn leven is er voorbijgegaan, zonder dat mijn dankbaar hart uwer goedheid indachtig was. Eilaas, de hemel heeft mijne gebeden niet verhoord: gij zijt ziek." "Laat ons daarover nu niet spreken," viel mijnheer Reimond in. "Zet u daar neder, op dien stoel voor mij. De dankbaarhoid is eene schoone bloem der ziel, maar dit gevoel mag niet overdreven zijn.
Ofschoon deze eerste indruk haar met eene soort van angst had geslagen, worstelde zij om den verloren moed terug te winnen. Zij moest eenigszins daarin gelukt zijn: want er verscheen een glimlach op hare lippen en zij stapte aarzelend vooruit in de zaal, onder het murmelen van eenen eerbiedigen groet. "Wees niet bevreesd, mijn kind!" zeide mijnheer Reimond. "Kom nader.
De beide vrouwen zagen hem verbaasd aan. "Maar wat heeft dit kindervertelsel gemeen met mijnheer Reimond?" morde de juffer. "Kindervertelsel!" herhaalde de boer. "Vraag het aan de oudste en verstandigste lieden des dorps, en zij zullen getuigen, dat het waarheid is." "Vermits gij vervaard zijt van mijnheer Reimond, beeldt gij u misschien in, dat hij zelf een spook is?" schertste de maagd.
Den ganschen nacht heb ik hier voor deze tafel gezeten, denkende aan Willem Reimond, de geest van het doodshoofd, tot den morgen toe, wilde mij geen antwoord geven, maar eindelijk toch heeft hij klaar gesproken en den wensch mijner ziel goedgekeurd. Jakob, ik ben voornemens aan mijnen neef te schrijven."
Theresia stak haren arm onder zijn hoofd en zoende hem, terwijl zij met tranen van geluk uitriep: "Neen, neen, oom lief, wij leven en gij insgelijks! Gij zijt gered, de dood is overwonnen. God heeft u behouden voor onze dankbaarheid, voor onze liefde!" "Gij leeft? Ik leef?" kreet Reimond met eene soort van afgrijzen. "Achteruit, weg, laat mij los!"
Geen hunner die niet geloofde, dat Reimond op den slag van middernacht zou sterven; zij beschouwden den ongelukkigen man als krankzinnig, en twijfelden niet, of zijne zieke verbeelding zou macht genoeg hebben om zijnen levensdraad op het aangekondigde oogenblik te breken.
Daar hij zag, dat de hond, op het hooren uitspreken van zijnen naam, den muil had opgeheven en hem met strakken blik aanschouwde, dorst hij niet voortgaan en keerde zwijgend het gezicht af. "Onnoozele, waar dwaalt gij met uwe gepeinzen?" zeide mijnheer Reimond. "De geesten zijn machtiger dan de menschen en zij laten zich niet verjagen.
"Ik begrijp, dat de hovenier er van vervaard is. Men zou haast gaan gelooven, dat Nox een menschelijk verstand heeft. Toen hij mij kwam roepen, scheen hij te willen spreken!" "Het is een arm dier, dat mij verkleefd en dankbaar blijft, omdat ik het eens te hulp kwam, toen het zich in gevaar des levens achtte," zeide mijnheer Reimond.
Mijnheer Reimond lag roerloos op het bed en scheen reeds dood te zijn; maar met veel aandacht kon men bemerken, dat hij nu en dan op eene verborgene wijze zijne oogen half opende, om naar het uurwerk te zien en dus den gang des tijds gade te slaan, als vreesde hij het juiste oogenblik zijner opvaart naar de andere wereld te missen.
"Gij gelooft mij niet?" hervatte mijnheer Reimond. "Het is u onbegrijpelijk, hoe een mensch zoo nauw het uur van zijnen overgang naar een nieuw leven kan weten? Daar is hij, die sedert zes maanden mij elken dag verwittigt, dat het oogenblik voor mij nadert." En dit zeggende, legde hij den vinger op het doodshoofd. De tranen stonden Willem in de oogen; doch hij sprak niet.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek