Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 mei 2025
Wanneer Frédérique hem opbeurde en hem verweet, dat hij zich geheel en al in zijn droefheid liet nederzinken, ontkende hij dit zachtjes met dezelfde woorden, waarmede hij eens Suzanna op de Horze had gerustgesteld: een man gaf zich niet zoo over aan zijne smart, een man had zijne bezigheden en mijmerde niet immer over een teleurgestelde liefde. Toen, op de Horze had hij die woorden niet gemeend.
Ze keek heel bedrukt, ze liep heel langzaam. Eindelijk ging ze op eene bank zitten en begon bitter te schreien. Daar voelde ze opeens eene hand, die zacht haar hoofdje opbeurde, en ze hoorde eene stem, die vriendelijk zei: "O, o, wat een dikke tranen! Is 't verdriet zoo groot?" Vóór Ida stond een aardig oud vrouwtje met een paar heldere, verstandige oogen en o zoo'n lief, goedig gezicht.
Iets dat den armen kranke geheel opbeurde; hij vond er zijn' broeder Bartholomeus, dien hij in geene dertien jaren gezien had. Deze was van zijne omzwervingen in Engeland en Frankrijk eindelijk in Spanje gekomen, en daar had hij vernomen, dat Christophorus de Indiën reeds ontdekt had.
De menschen zeiden dat het hartverscheurend was haar om haar kind te hooren roepen, en te aanschouwen hoe zij somtijds het hoofd opbeurde en luisterde, om het terstond daarop moede en weeklagend in het kussen te leggen. Tante Polly was diep neerslachtig en hare grijze haren waren bijna wit geworden. En met weemoed in het hart legden de inwoners van St. Petersburg zich dien Dinsdagavond ter rust.
Henks toon van drift vervloeide reeds eenigszins in een van goediger betuiging, maar Vincent bleef zwijgen, de oogen op de punten zijner schoenen gericht, die hij zachtjes met zijn rotting tikte, en Henk wist niet meer wat te zeggen.... En het was hem een verlichting, toen Vincent eindelijk mat het hoofd opbeurde en fluisterde: Het is zoo.... je hebt gelijk.... maar het is niet mijn schuld.... omstandigheden nietwaar....? Enfin, ik zal zien, wat ik doe.... neem me niet kwalijk, dat ik je lastig viel....
Als ik haar de veranda opbeurde, hipte zij net zoo lang tot zij vlak naast de zangeres was, waar zij dan, een en al rustige waardeering, zitten bleef zoo lang als deze zong. Toen werd op een avond, dat zij bescheiden en aandachtig gedurende twee liederen aan haar voeten gezeten had, een tenor, die in New-York studeerde en soms concerten gaf, uitgenoodigd om te zingen.
Ze zonk precies weg, niets meer doende, zich overgevend, tewege te weenen. Ze wilde geerne opstaan en buiten loopen en lucht krijgen. Ze fluisterde: Ik word ongemakkelijk.... Omdat niemand haar opbeurde en te helpen naderde, werd de gloeiing om hare slapen onverdragelijk. Ze voelde den scherpen stoot van Goedele's blikken gedurig. Goedele zei: Ge windt uzelve op.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek