Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juni 2025
Van tijd tot tijd nochtans kon men de woorden Bruid en Bruidegom op hun lippen vatten. Geen enkele traan vloeide nog uit de ogen der vrouwen. Maria zat bij de andere zijde der legerstede geknield en mengde haar zoete vriendinnenstem tussen dit troostend en brandend gesprek.
Tranen sprongen uit de ogen van Maria; want dit gezicht ging haar diep in het hart: haar medelijden vergrootte bij het aandenken der smarten welke de jonge Edelvrouw nog moesten grieven. Hoe pijnlijk het haar ook was dit rampzalig nieuws aan haar vriendin te brengen, mocht zij echter niet aarzelen; de tijd was kostelijk.
Joan zag den Baron een oogenblik met teederheid aan, sloeg de ogen weder neder en zweeg, terwijl een gloeiend rood zijn wangen opnieuw bedekte. "Is het mogelijk! Joan!" herhaalde de Baron: "Joan! ik verheugde mij zoo u terug te zien: maar nu.... ja! nu had ik liever, dat gij op het slagveld.... of ten minste," zeide hij, zich hervattende, "dat gij hier ver vandaan gebleven waart."
Duizend beenhouwers lagen tegen de grond, met hun bijlen in de hand, en met de ogen dreigend en vol wraaklust op de deur gevestigd. Hun blote armen en hun kolders waren met bloed geverfd, en tussen hen lagen er menigvuldige lijken, uitgestrekt als zij; doch zij schenen geen acht erop te geven.
Waar Virgilius zich vergenoegt met te zeggen dat »de liefde-onrust gunt geen slaap haar in de ogen", gaapt hier de heldin, rekt zich uit, zucht, denkt er over na hoe hij was en wat hij zeide; zij zoent het hoofdkussen en omhelst het, terwijl zij zich verbeeldt dat zij hem naakt in haar armen sluit. Met zulke détails schilderde ook de troubadour van Provence de slapeloze nacht van zijn geliefde.
Na een korte poos, gedurende dewelke de monnik de jonge ridder met doordringende ogen bezag, vroeg hij: "Mijnheer, het is al een ruime tijd geleden dat ik Vlaanderen verlaten heb; het zou mij aangenaam zijn uit uw mond te weten hoe het in onze stad Brugge al gaat. Dat mijn stoutheid u niet hone."
De nijpingen der razende moeder veroorzaakten de soldenier onverdraaglijke martelpijnen; zijn wezenstrekken gaven dit genoeg te kennen, want de ogen kwamen hem uit het hoofd. Het meisje niet willende verlaten, bracht hij zijn degen tegen de borst der moeder, en boorde wredelijk door haar boezem.
Het vuur der razernij glimde op hun brandende wezenstrekken, en het wit hunner ogen was met rode bloedaders overdekt. Echter kon geen van beiden de andere van plaats doen veranderen: men zou gedacht hebben dat hun voeten in de grond, die zij drukten, geworteld waren. De aders lagen als koorden op de armen van Breydel, zozeer waren zij gezwollen.
Alhoewel de kentekens der lange droefheid op zijn gelaat geprent stonden, bleef er echter nog vuur genoeg in zijn boezem om aan zijn ogen een buitengewone levendigheid te geven.
Over deze en dergelijke dingen kan de kroniekschrijver een »ach" en »wee" laten horen en er de vloek der kerk over inroepen. Maar toch, in al die bandeloosheid schuilen krachten, waarvan de ogen der geestelikheid alleen de slechte kant gezien hebben.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek