United States or Bouvet Island ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ze riepen ondereen, wild van blijdschap, en met hun drieën droegen ze eraan, lieten ster en sigarenkasken achter en sleurden en porden zingend het half verken naar 't Begijnhof. Er kwamen er nog veel totdat het avond wierd. Nog reden er Begijntjes op de hofgracht en bleef er gewoel op het Molenbeemdeken. "Nij gon ek oek schaverdijne," zei Pallieter.
"As z'had moette steurreve, ze zij leèfdig geweurre zijn oem het te kunne zegge, want gelle verstaat toch de kunst de wijve rond ellen duim te winne! 'k Wilde dakket oek kost ..." "Wel, er is niks zoe gemakkelak: weurd oek Pastoer!..."
"En deur dezen schoenen hof zal de Nethe recht gelijk nen regel gaan. 't Is toch spijtig!" "Als ge geren nen hof hebt, dan kunde in ons deurp kome woene, dor is 't oek schoen en dor zitte we vrij in de hei en in de bossche!" "Neeë," zei Pallieter, "'k heb e gevuul van ne vogel: 'k wil overal woene! Ge gaat toch wel gere mee, eh vrijke?" vroeg hij teeder nadien.
Zoe gaa as d' ander dad oede begoste z' oek te sjiete: tot iene van de boemkeetels toe goenk mee ne lileke slag af! D' Oestenrâkers stoven oetien last alle kante: e stik of twie kwoempen in volle charge oep de stad afgeloope, woe dat de verschrikte Leeveniers zoege daddet koeie woeren in ploits van saldoete. Seedert toen widde de Leeveniers Koeisjieters geiete! Bredasch. Breeë wiele.
Colinet en van het Leuvensch door L. Goemans? is het reflex van hun sterk-uitgesproken gemeenschapszin, van hun aanhankelijkheid aan stad en dorp, van de versnippering van hun grondgebied. Leuvensch. De Koeisjieters. Et was altâd e wa fes: vechten en battere zonder oepaave. Te Leeve woere z' oek noet ni grist.
Het ging donkeren en Pallieter zei: "Kom, we gon het de pastoer oek zeggen." Met zoekende, onvaste stappen gingen ze achtereen door de regenplassen, en beiden lachten zonder te weten om wat. Zij vonden den pastoor, nog bezig in zijn vetplantenserre aan 't frutselen. De goede vent hield kollektie in de raarste soorten vetplanten, en daar besteedde hij veel tijd aan, en sprak er geren over.
Ja, je ken daar zóó uit de 'oek gaan schiete, want er wier netuurlijk op mijn en me staf fel gespionneerd of wij 't wel ware, en dan mot je derec tege zukke mokkels beginne: mag 'k je 's ... 'n smokkeltje geve, lekker dier? An elkeen wier dus z'n plaas beweze, uitgezonderd de generaal; die mot zelf wete waarof tie zit.
Charlot en de pastoor zouden morgen komen op het hondenkarreke. Charlot haalde Fransoo met de schuit van den anderen kant en de schilder vertelde hun dat zijn vrouw niet kon meekomen omdat er een van zijn zeven kleinen scheuten in de tandekens had. "Mor we zullen het allien oek wel gedaan krijge!" riep Fransoo. De dag hing grauw-blauw uit, de avond kwam ijl en stil en de tij liep ferm op.
Pallieter was door al dien eenvoud waaronder zoo'n groot geloof blonk, zóó geroerd dat er een krop van in zijn keel kwam. "Kom," zei hij, "we gon 't er oek achter." En het boerenvolk met Marieke voegde zich bij den stoet, en hij Pallieter, den Bruur, sloot de processie en droeg een brandend keersken. De ommegang ging zoo voort, en schitterde van ver door de boomstammen.