Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juli 2025
"Toen ik afscheid nam, Toen ik afscheid nam, Lachte mij het leven toe; Toen ik weder kwam, Toen ik weder kwam, Was mij alles droef te moê " Liesjes stem klonk diep weemoedig. "Nu het laatste vers," verzocht Nelly; "mama hoort het zoo graag." "Ik kan niet meer," antwoordde zij zacht en verwijderde zich van de piano. "Och, dat spijt mij, Liesje," sprak Nelly's moeder nu, "ook geen Kerstlied?"
Moet ik mij beroepen op uw gevoel van eigenwaarde, Liesje?" Zij antwoordde niet, maar zag haar vader bijna vertoornd aan. "Nelly's moeder is ook het slachtoffer van zulke berekening, mijn kind! Hebt gij haar ooit beschouwd als iemand, die te benijden is? Moet het voor haar niet een vernederend gevoel geweest zijn, te weten, dat haar echtgenoot haar slechts als toegift bij haar vermogen beschouwde?
Zij liet zich in den schommelstoel vallen, dien Army haar toeschoof, zonder het jonge meisje te bemerken. "Mejuffer Elisabeth Erving, Nelly's vriendin!" sprak nu de jonge barones, haar voorstellende, "en mijne nicht, Blanka van Derenberg!"
Army was reeds van zijn paard gesprongen, gereed haar bij het afstijgen te helpen, en zag opmerkzaam naar haar vader, die langzaam tusschen de beide baronessen naderde. Het was een klein, gezet heer, die zeer ijverig eene meening scheen te verdedigen; hij gesticuleerde ten minste hevig. Nelly's moeder zag naar het venster, waar de beide meisjes stonden.
"Een andere grond voor het verzoek mijner dochter aan uwen kleinzoon," las zij, "om haar de vrijheid terug te geven, is deze, dat de Derenbergsche betrekkingen haar niet bevallen; het waarom? zult gij mij wel besparen; waarom zullen wij elkander hatelijkheden zeggen, nu wij op het punt staan onze betrekking voor het vervolg geheel af te breken " "Ziet gij," viel zij zich zelve toornig in de rede, "dat is het gevolg uwer, het gevolg van Nelly's onhandigheid in den omgang met het verwende meisje.
En vervolgens 't was een zomeravond deed de schoone vrouw van zijn broeder, Nelly's grootmoeder, hare intrede in het oude slot. Lisette en ik waren heengegaan om haar te zien; het geheele slot was verlicht en de dienstboden wachtten met groote fakkels onder aan den voet van het bordes; ook baron Frits stond daar met zijn oude moeder, toen het jonge paar aankwam.
En wat was de avond van Nelly's verjaardag spoedig omgevlogen; zij hadden hunne kinderjaren in herinnering teruggeroepen en hij was zoo vroolijk, zoo tevreden geweest; het gelaat zijner moeder had zoo van vreugde gestraald; en toen zij vertrekken moest, had hij haar vergezeld; zij waren te zamen de lindenallée doorgewandeld tot aan de molenbrug, evenals vroeger tante met haar Christiaan; zij hadden over hunne jeugd gepraat en bij de brug was hij blijven staan.
"Zouden zij dat dan nu eerst hebben vernomen?" sprak de oude vrouw. "Och neen," zei Lise, "Army is dáárom over geweest, schrijft Nelly." "Is Army weer hier geweest?" vroeg tante, en zag verbaasd naar het jonge meisje, dat plotseling hoogrood geworden was; "wanneer dan?" "Op Nelly's verjaardag," klonk het zacht. "Ei zoo! en daar hebt gij mij niets van verteld, Lise?
Zij stelde zich het aangename "te huis" van Liesje voor, en zag in haar verbeelding, hoe zij den arm om den heer des huizes heensloeg, en hem haar lief vadertje noemde, op wien zij zoo trotsch, zoo trotsch kon zijn en dan vloeiden weder Nelly's oogen over van bittere tranen.
"De gravin Stontheim is werkelijk overleden," verhaalde zij. "Nelly's moeder zeide het, toen zij ons in het park tegenkwam. Army heeft geschreven, dat zij reeds morgen wordt begraven, en daarna wil hij zijne bruid weder hierheen brengen; de bruiloft zal niet uitgesteld worden, alles blijft bij het oude. Zeg eens, tante, was Sanna, die ik pas bij den boschweg tegenkwam, tot nu toe bij u?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek