Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 oktober 2025
Zeg, dat Nellie dadelijk hier komt, klaar of niet klaar." Een oogenblik later kwam Clara weer binnen met Nellie, die zich half mee liet trekken. En geen wonder! Hoe moest Nellie zich laten zien! Eén arm in, één arm uit het nachtjaponnetje, ééne vlecht in het haar, den kam in de eene en een vertelselboek in de andere hand.
Morgen morgen zal er een heerlijk leventje beginnen." 't Was morgen Nellie's broertjes en zusjes gingen naar school Nellie niet. Die was stilletjes de deur uitgegaan en haastte zich nu, om onder den feeënboom te komen. "Ik moet gauw wezen," dacht ze, "anders komt er zoo meteen eene boodschap van de school, waar Nellie blijft, en gaat Moeder mij zoeken." Daar was ze gelukkig, waar ze wezen wou.
En dat zou mijne Nellie bijna gedaan hebben. Zij wilde alleen van de korenbloemen of de prettige boeken weten, en het koren, of de leerboeken, waar ze knap en flink door moest worden, daar hield ze niet van. Maar nu in 't vervolg zal ze van beide houden, dat weet ik zeker." Nellie knikte met een gelukkig lachje en tranen in de oogen Vader toe.
Eerst helderen zonneschijn eene blauwe lucht, groene weiden, groene boomen en toen o, dat was nog mooier, dan ze zich iets wenschen kon vlak vóór haar aan 't eind van de groene weide tusschen de groene boomen een aardig klein kasteel met een gezellig balkon, begroeid met klimop en paarse bloemklokken. In 't midden eene breede marmeren trap! In een oogenblik was Nellie de trap op.
"'t Zou je niet eens zooveel verwonderen, als er op eens eene toovergodin uit den grond kwam zetten," dacht Nellie wel eens. Eens op een' dag, of liever op een' zomeravond zat Nellie ook weer onder den tooverboom, zooals ze hem noemde, natuurlijk met een boek. Ze was uit huis gevlucht voor het brommen van Moeder, die haar weer beknord had over hare leeswoede.
"Zoo," knorde Vader, "moest jij weer boterham eten met Roodkapje of Kleinduimpje?" "Kind, kind, weer gelezen?" zei Moeder, "wat is dat toch een verdriet. Kom, geef mij dat boek nu eens en ga je vlug aankleeden." Een oogenblik later kwam Nellie terug met roode oogen.
Ze behoefde nu geene cadeautjes te hebben: ze kon zich immers alles zelf wenschen; maar een cadeautje met liefde gegeven dat vond Nellie toch heel wat anders. En spelen; ja spelen kon Nellie genoeg: ze had immers zes aardige speelkameraadjes, die altijd even vriendelijk voor haar waren en haar in alles den zin deden.
Ze kreeg een gevoel, alsof ze het tooverstafje maar liever weg moest gooien. Maar dat zou toch al te gek wezen. Zulke heerlijke dingen, als ze zich er mee tooveren kon! Boeken en poppen en lekkers en ja, wat niet al. En van dat alles niets te nemen, als je 't maar zoo krijgen kon! Neen, hoor! Eén ding vond Nellie erg jammer.
"Och, Nellie heeft zeker al wat gebruikt bij de eene of andere fee," zei Theodoor. "Ja, jongetje," dacht Nellie, "je moest ook maar eens weten, wat ik weet!" Nu bracht Clara de kleintjes naar bed. "Kom, Nellie," zei Moeder, "help ook eens mee. Kleed ook eens een van de kleintjes uit!" Maar daar riepen al de kinderstemmetjes: "Niet met Nellie!" "Ik met Clara!"
"Je zult het er nog naar maken, dat ik alle plezierboeken voor goed wegsluit," had Moeder gezegd. "Dan kun je in je leerboeken lezen, zooveel als je wilt." "Och, ja," dacht Nellie met een' zucht, "wie weet, of ik nu niet voor 't laatst in een sprookjesboek lees, en ik hou' toch zoo dol veel van sprookjes.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek