Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
Sentot namelyk was in zeer letterlyken zin de nom de guerre van Alibassa Prawiro Dirdjo, 't uitstekendst legerhoofd van de "muitelingen" zooals de party van Diepo Negoro in chauvinistisch hollandsch genoemd werd, een vertalingsfout waaraan zich ook de Spanjaarden schuldig maakten jegens de Nederlanders, toen dezen zich van indelikate vreemdelingen trachtten te ontslaan.
Dingo sliep zeker ergens in een hoek, want hij blafte niet, zooals gewoonlijk. Negoro bleef, altijd zwijgend, een half uur lang den horizon waarnemen. Lange golven volgden elkander op, zonder nog in botsing met elkander te komen. Evenwel waren zij hooger dan met de kracht van den wind overeenkwam.
Men mocht dus vooruitzien dat weldra deze zware massa's naar beneden zouden dalen en wat nu nog slechts een stijve koelte was, namelijk een verplaatsing van lucht tegen drie-en-veertig mijlen per uur, zou overgaan in een storm en misschien in een orkaan. Hetzij Negoro geen man was om angst te gevoelen, hetzij hij niets begreep van het dreigende weer, hij scheen volstrekt niet ontroerd.
"Ja," hernam Negoro, "maar dertig dagen in het scheepsruim!...." "Nu ja, dat's voorbij, Negoro. Dus ben je naar Nieuw-Zeeland gegaan, naar 't land der Maoris! Maar je bent er van teruggekomen. Heeft de terugkeer op dezelfde wijze plaats gehad?"
De Portugees hernam het gesprek met deze woorden: "Gedurende achttien maanden heb ik te Auckland een plantenleven geleid. Toen de stoomboot eenmaal was aangekomen, had ik zonder gezien te worden van boord kunnen gaan, maar zonder een piaster, zonder een dollar op zak! 'k Heb om te leven allerlei ambachten bij de hand moeten nemen...." "Zelfs het ambacht van eerlijk man, Negoro?"
"Wie commandeert dan nu aan boord?" vroeg Negoro onbeschaamd. "Ik," antwoordde Dick Sand zonder de minste aarzeling. "Gij!" zeide Negoro, de schouders optrekkende. "Een kapitein van vijftien jaar!" "Een kapitein van vijftien jaar!" antwoordde de leerling, op den kok toeloopende. Deze ging achteruit. "Vergeet niet," zei toen Mevr.
Weldon en Dick Sand wisten niet wat zij denken moesten. Hoe het zij, men mocht, om op Negoro te wachten, zich niet van de rust berooven die allen zoo noodig hadden. Op dit oogenblik begon de hond die op het strand liep, met kracht te blaffen. "Wat scheelt Dingo toch?" vroeg Mevr. Weldon. "We moeten het volstrekt weten," antwoordde de leerling. "Misschien is het Negoro wel!"
"Dus was 't toeval dat dit schip koers deed zetten naar de kust van Afrika?" "Neen, Harris," antwoordde Negoro, "er was in dit geheele avontuur geen ander toeval dan onze ontmoeting bij een van je uitstapjes als slavenhandelaar en dat nog wel juist op dit gedeelte van de kust waar de Pelgrim gestrand is.
Hij schiet goed mijn jonge vriend, en onder ons moet ik zeggen dat hij in zijn soort een degelijke jongen is!" "Al is hij nog zoo degelijk, Harris, hij zal me zijn onbeschaamdheid duur betalen," antwoordde Negoro, op wiens gelaat een onverzoenbare wreedheid te lezen stond. "Komaan," mompelde Harris, "mijn kameraad is dezelfde gebleven! Het reizen heeft hem niet veranderd!"
Van zijn kant deed Negoro geen nieuwe pogingen om zich aan het gezag van Dick Sand te ontrekken. Hij scheen het stilzwijgend erkend te hebben. Zooals altijd in zijn bekrompen kombuis bezig, zag men hem niet meer dan vroeger. Trouwens Dick Sand had zich stellig voorgenomen hem bij de minste overtreding, bij het eerste teeken van verzet voor de rest van den overtocht in de boeien te zetten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek