Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 april 2025
O, mon oncle, da es hier toch amoal stil en scheune!" juichte 't jong meisje, met levendig-blozende wangen en stralende oogen overal rondkijkend. E-woar?" zei Standje, gevleid door haar bewonderende uitroepingen. "'n Greut verschil mee P'rijs, he?" O joa 't zille! moar Parijs es toch euk heel scheune," antwoordde zij glimlachend.
'K hè hem doar op 't hof zien leupen," hoorde zij het meisje eensklaps zeggen. En zonder de minste moeite wist Rozeke zich te beheerschen terwijl ze doodkalm: antwoordde: "Joa, 'k hè hem euk gezien. Hij es zeker zat?" "'K en weet 't nie, bezinne; hij 'n ziet er toch moar oardig uit. As hij om eten komt 'k zal 't hem toch wel moete geven?"
In weinige oogenblikken had hij Gijs bereikt, en zich nogmaals van zijn Betuwsche kracht bedienende, rukte hij den jong uit de schakel, en zich beschermend voor den duizelenden zoon plaatsende, riep hij bevende van woede: "Kom nou moar uut a'j durft!"
Lieve hemel, wat schortte hem? Hij moest zich aan een karnton vasthouden. "'t Is niets Hanna, niemendal." "Moar ie wordt zoo wit as 'en doek dokter." "Nee dat komt wel terecht.... laat me maar eens even.... stil...." "God dokter, drink dan; drink! Hier 'en schoep karnemelk.... hier...." "Zoo ja; 't wordt al beter. Dankje goeje Hanna, dankje kind.
Loop moar noar huus toe." Wij gelooven niet dat de Betuwsche ridder op de hoogte was om de waarheid der bestraffing te gevoelen daar behoort ook veel toe maar Santje verstond de taal die hij sprak: ze kreeg medelijden met den anders zoo goedigen Kees, en zei: "Nou, wacht dan moar." 't Was met haastigen tred dat Santje Dorus naliep, terwijl ze den boezelaar tegen haar gezwollen neus hield gedrukt.
Hij had hun tweede ontbijt meegebracht, en bij dit zicht straalden de oogen, en allen voelden plotseling den scherpen honger, waarvan zij tot nog toe, onder het harde werken, den knagenden prikkel hadden onderdrukt. "Joa moar, iest mijne woagen loan!" eischte Smul, hun de mand overhandigend. "Ha moar Ivo jongen, loat ons iest eten, we zien scheel van den honger," smeekte de oude Krommen Bulcke.
Iederen avond, dat was nu zeker wel ruim veertig jaar geleden dwaalde daar in de buurt een kasteelhond. "Wa ès da ne kastielhond?" viel Rozeke hem met groote oogen van belangstelling in de rede. De oude boer haalde zijn schouders op. "Da es nou gelijk," sprak hij, bijna korzel, "nen hond, ne kastielhond, niemand 'n weet precies wa dat dat es. Moar loat mij ne kier veurt vertellen."
Hij was al 'en poar uurkes opgewêst, en had moar vast 'en stroatje rondgeloopen. Neen, al te best gesloapen had ie niet; moar anders 't bed was goed gewêst. Joa wel, joa wel, Janssen docht 'r wel oan dat de man die 'm de weg zou wiezen, over 'en half uurke kommen zou.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek