Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 september 2025
»Ik hoop toch,« zei Oliver, toen mevrouw Maylie terugkwam, »dat er niets is. Ze ziet er niet goed uit, maar....« De oude dame wenkte hem, niet te spreken en ging in een donkeren hoek van de kamer zitten. Het bleef een poos stil. Eindelijk zeide zij met bevende stem: »Ik hoop 't, Oliver. Ik ben deze jaren zoo gelukkig met haar geweest te gelukkig misschien.
»Goddank!« zei de oude heer. »Dit maakt me heel gelukkig heel gelukkig. Maar u hebt me nog niet verteld, waar hij nu is, Miss Maylie. Vergeef me, dat ik 't ronduit zeg, maar waarom heeft u hem niet meegebracht?« »Hij wacht in 't rijtuig voor de deur,« antwoordde Rose. »Voor deze deur!« riep de oude heer uit.
Losberne allerlei scheeve gezichten trok bij een voorstel, dat een uitstel van vijf heele dagen meebracht, was hij gedwongen toe te stemmen, voor 't oogenblik niets beters te weten; en daar Rose en mevrouw Maylie beiden met allen ijver den kant van den heer Brownlow kozen, werd het voorstel van dezen heer met algemeene stemmen aangenomen.
»De eenige vriendin, die ik ooit gehad heb,« riep Rose, terwijl zij zich aan haar vastklemde. »De liefste, beste vriendin. O 't is of mijn hart uit elkaar springt. Ik kan dit niet allemaal dragen.« »Je hebt meer gedragen en bent, door alles heen, het beste en liefste schepseltje gebleven, dat ooit geluk gaf aan ieder die haar kende,« zeide mevrouw Maylie, haar teeder omhelzend.
De verdere avond ging in de huiskamer opgewekt voorbij, want de dokter was vroolijk gestemd, en hoe vermoeid of afgetrokken Harry Maylie in 't begin ook mocht zijn, hij was niet bestand tegen de opgeruimdheid van den dokter, die zich uitte in allerlei kwinkslagen en herinneringen uit zijn praktijk, en in grapjes, die Oliver het koddigste toeschenen wat hij ooit gehoord had en waar hij dus schaterend om lachte, tot blijkbare voldoening van den dokter; deze lachte zelf hartelijk om zijn eigen grappen totdat Harry, door de macht der sympathie, bijna even hard meelachte.
Een dokter, die in het dorp woonde, bleef voortdurend bij haar; nadat hij de patiënte gezien had, nam hij mevrouw Maylie ter zijde en verklaarde, dat de ziekte van den meest ernstigen aard was. »Eerlijk gezegd,« verklaarde hij, »zou het iets als een wonder zijn, wanneer ze beter werd.«
Mr. Giles begreep in 't geheel niet, wat die kreet beduidde, maar Harry Maylie, die vlugger van begrip was en Oliver's geschiedenis van zijn moeder gehoord had, begreep het terstond. »Welken kant is hij uitgegaan?« vroeg hij en nam een dikken stok, die in een hoek stond. »Die!« antwoordde Oliver en wees in de richting, die de man genomen had. »Ze waren dadelijk uit 't gezicht.«
»Dat een jonge vrouw dringend vraagt, Miss Maylie alleen te mogen spreken,« zei Nancy, »en dat de dame, als zij één woord gehoord heeft, weten zal, of ze mijn boodschap aan moet hooren of me als een indringster buiten de deur laten zetten.« »Nou,« zei de man, »je durft nogal!« »Je brengt de boodschap over,« zei het meisje op vasten toon, »en zegt mij het antwoord.« De man liep naar boven.
»Dat zal ik niet doen,« antwoordde mevrouw Maylie. »Maar ik wou dat jij bedacht « »Ik heb alles bedacht,« was het ongeduldige antwoord; »moeder, ik heb er jaren en jaren over gedacht. Ik heb er over gedacht zoo lang ik in staat ben ernstig na te denken.
Eindelijk, op een morgen, toen Rose alleen in de ontbijtkamer was, kwam Harry Maylie binnen en vroeg na eenige aarzeling verlof, haar een oogenblik te spreken. »Eén oogenblik even maar Rose, dat is genoeg,« zei de jonge man en trok zijn stoel naast den hare. »Wat ik te zeggen heb, kan je niet onbekend zijn; je kent de liefste wenschen van mijn hart, al heb je ze nog niet van mijn lippen gehoord.«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek