Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 september 2025
»Maar daarom ben je toch mijn nichtje,« riep Mevrouw Maylie, terwijl zij het meisje, dat bijna onmachtig neerviel, in haar armen sloot, »toch mijn lieve, lieve kind. Ik zou haar niet willen verliezen voor alle schatten ter wereld. Mijn lieve vriendinnetje, mijn eigen dierbare meisje!«
»Wel vrouwtje!« zeide een net gekleed meisje, dat uit een deur achter haar te voorschijn kwam, »wie zoekt u?« »Een dame, die hier logeert,« antwoordde het meisje. »Een dame!« was het antwoord, dat van een minachtenden blik vergezeld ging. »Welke dame?« »Miss Maylie,« zei Nancy.
Dit waren redenen om de grootste omzichtigheid en bedachtzaamheid in acht te nemen, eer zij alles aan mevrouw Maylie vertelde, wier eerste ingeving ongetwijfeld zou zijn, met den waardigen dokter het onderwerp te bespreken. Om dezelfde reden kon zij er zelfs niet aan denken, een rechtsgeleerde in den arm te nemen, gesteld dat zij wist, hoe zij dat aan moest leggen.
»Moet hij ook naar Chertsey, mevrouw?« vroeg Oliver, ongeduldig om zijn boodschap te verrichten en stak zijn bevende hand uit naar den brief. »Neen,« antwoordde de oude dame en reikte hem den brief werktuigelijk toe. Oliver wierp er een blik op en zag, dat hij geadresseerd was aan den heer Harry Maylie, in een of ander groot landhuis, waar kon hij niet uitmaken.
Verhaalt den onbevredigenden afloop van Oliver's avontuur en een niet onbelangrijk gesprek tusschen Harry Maylie en Rose. Toen de bewoners van het huis op Oliver's kreten haastig naar de plek kwamen loopen vanwaar ze weerklonken, vonden zij hem bleek en opgewonden wijzen naar de weiden achter het huis, terwijl hij nauwelijks in staat was de woorden duidelijk uit te brengen. »De Jood! De Jood!«
Geen berouw zoo diep als over iets, dat niet te herstellen is; als wij behoed willen blijven voor de kwellingen ervan, laat ons hier dan bijtijds aan denken. Toen hij thuiskwam, zat mevrouw Maylie in de kleine huiskamer.
Hoe zou hij dat ook kunnen weten, waar de sterke geesten zelf zoo zelden zichzelf kennen? Een bange nacht volgde. Toen de morgen kwam, ging de voorspelling van mevrouw Maylie maar al te zeer in vervulling. Rose verkeerde in het eerste stadium van een hooge, gevaarlijke koorts.
»Rose wou den man zien,« zei mevrouw Maylie, »maar ik wilde er niets van hooren.« »Hm!« hernam de dokter. »Er is niets verschrikkelijks in zijn uiterlijk. Heeft u er tegen, hem in mijn bijzijn te bezoeken?« »Als het noodig is, natuurlijk niet,« antwoordde de oude dame.
»Moet hij mee, mevrouw?« vroeg Oliver en keek ongeduldig op. »Ik geloof 't niet,« antwoordde mevrouw Maylie, terwijl zij den brief terugnam. »Ik zal tot morgen wachten.« Bij deze woorden gaf zij Oliver haar beurs en zonder zich langer op te houden, rende hij weg zoo hard hij kon.
»En dus ben je besloten van morgen mijn reisgezel te zijn, hé?« vroeg de dokter, toen Harry Maylie bij hem en Oliver aan de ontbijttafel kwam. »Jij blijft ook geen twee halve uren na elkaar bij hetzelfde plan!« »U zult er dezer dagen wel anders over oordeelen,« zeide Harry en kleurde zonder eenige naspeurlijke reden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek