Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 september 2025
Ik weet wel.... Giles is een trouwe borst en een oude dienaar, maar u kunt het op duizend manieren weer goed bij hem maken en hem een belooning geven voor zijn schutterschap. Heeft u daar niet op tegen?« »Als er ten minste geen ander middel bestaat om het kind te sparen,« antwoordde mevrouw Maylie. »Er is geen ander,« zei de dokter. »Op mijn woord niet.«
Zoo sprekend en overluid snikkend ging het ongelukkige schepsel heen. Rose Maylie, verbijsterd door dit zonderlinge onderhoud, dat meer op een vluchtigen droom dan op een werkelijke gebeurtenis geleek, viel neer in een stoel en trachtte haar verwarde gedachten te verzamelen. Bevat nieuwe ontdekkingen en toont aan, dat verrassingen, evenals ongelukken, zelden alleen komen.
Mijn gevoelens blijven onveranderd, zooals zij altijd zullen blijven, en waarom zou ik mijzelf pijn doen, door nog langer te wachten er gehoor aan te geven, wat voor niemand ter wereld dienstig kan zijn? Neen! Eer ik 't huis verlaat, zal Rose mij aanhooren.« »Goed,« zei mevrouw Maylie.
»Ja,« antwoordde Rose en week een paar stappen achteruit als om dichter bij hulp te zijn wanneer 't noodig mocht wezen. »Waarom?« »Omdat,« zei Nancy, »ik op het punt sta mijn leven en het leven van anderen in uw handen te leggen. Ik ben de vrouw, die Oliver bij oude Fagin terugbracht, dien avond, toen hij uit 't huis in Pentonville kwam.« »U!« zei Rose Maylie.
Den daarop volgenden dag gingen Oliver en de heer Maylie naar het stadje in de buurt, in de hoop daar iets van den man te zien of te hooren; maar ook deze poging was vruchteloos. Na enkele dagen raakte de zaak in het vergeetboek, zooals de meeste zaken, wanneer de nieuwsgierigheid, bij gebrek aan nieuw voedsel, vanzelf sterft. Intusschen nam Rose snel in beterschap toe.
»Een klein druppeltje drank meester, als 't u hetzelfde is,« antwoordde Blathers. »'t Is een koude rit van Londen, mevrouw, en ik vind altijd dat drank 't best verwarmt van binnen.« Deze interessante mededeeling was tot mevrouw Maylie gericht, die haar heel vriendelijk in ontvangst nam. Ondertusschen glipte de dokter de kamer uit. »Ja!« zei Mr.
»We moeten iets doen Oliver en niet toegeven aan onnutte droefheid,« zei mevrouw Maylie, terwijl zij den vinger op de lippen legde en hem strak aankeek, »deze brief moet zoo gauw mogelijk naar dokter Losberne gezonden worden.
»Wij noemen het een binnenmuursche diefstal, dames,« zei Blathers, zich tot haar wendend, alsof hij haar onwetendheid beklaagde, maar die van den dokter verachtte, »als de bedienden er bij betrokken zijn.« »Niemand verdacht hen in dit geval,« zeide mevrouw Maylie. »'t Schijnt zoo, mevrouw,« hernam Blathers, »maar daarom konden ze er toch wel in betrokken zijn.«
Als Rose ik kan 't woord nu niet noemen als haar ziekte een anderen loop had genomen, hoe zoudt u 't dan uzelf hebben kunnen vergeven? Hoe zou ik dan ooit weer geluk gekend hebben?« »Als dat gebeurd was, Harry,« zeide Mevrouw Maylie, »vrees ik, dat je geluk voor goed verwoest zou zijn en dat het er heel weinig toe zou doen, of je hier een dag eer of een dag later was gekomen.«
Ik zou Rose Maylie willen schetsen als bloeiende, bekoorlijke jonge vrouw, zacht en vriendelijk licht verspreidend op haar stille levenspad, licht, dat afstraalde op allen, die met haar dat pad bewandelden en hun tot in het hart scheen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek