Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juni 2025
"Neen, juffrouw, 't is voor Mevrouw Jennings." Doch Marianne, nog niet overtuigd, nam het op. "Ja, 't is voor Mevrouw Jennings; hoe ergerlijk!" "Verwacht je dan een brief?" zei Elinor, niet bij machte langer te zwijgen. "Ja... ten minste... ik dacht..." Na een korte stilte liet Elinor hierop volgen: "Je stelt geen vertrouwen in mij, Marianne."
Marianne ging langzaam voort: "Het is mij een groote verlichting, wat Elinor mij van morgen vertelde, ik heb nu precies gehoord, wat ik wenschte te weten." Een korte poos had zij hare stem niet in de macht; doch zich herstellend, voegde zij met meer kalmte erbij: "Ik ben nu geheel voldaan. Ik verlang geene verandering.
Lady Middleton scheen eerst op dreef te komen, toen aan het dessert haar vier drukke kinderen binnenkwamen, die op haar hingen, haar kleeren bedierven en verder elk gesprek onmogelijk maakten, dat niet henzelf betrof. Toen het later in den avond bleek, dat Marianne aan muziek deed, werd haar verzocht om iets vóór te spelen.
Maar zij stond op in ijskoude verontwaardiging. Nog eens sloeg ze met haar bloedende hand op de deur en riep: "Hoor wat ik je nu zeg, jij die mijn moeder slaat! Je zult schreien, Melchior Sinclaire, bloedige tranen schreien!" Daarop ging zij heen, de schoone Marianne en legde zich ter ruste in een sneeuwhoop.
Wie beschreef hij ooit onder de dames van zijn kennis als jong en aantrekkelijk? O niemand, niemand tegen mij sprak hij over mijzelve alleen." Weer volgde een poos van stilte; Marianne was heftig bewogen; eindelijk zei ze: "Elinor, ik moet naar huis. Ik moet mama gaan troosten. Kunnen we morgen niet gaan?" "Morgen, Marianne?" "Ja; waarom zou ik hier blijven?
Tegen Elinor en Marianne was hij, ofschoon niet uitbundig, toch zeer vriendelijk; Mevrouw Jennings behandelde hij uiterst beleefd, en toen Kolonel Brandon kort na hem verscheen, keek hij hem aan met een nieuwsgierige belangstelling, die zijn bereidwilligheid liet doorschemeren, ook tegen hèm beleefd te zijn, als hij maar eerst wist, dat hij rijk was.
"'t Is wèl waar," zei Marianne, "dat bewondering van natuurschoon tot een goedkoope napraterij is geworden. Iedereen beweert nu even fijn te voelen en poogt even sierlijk dat gevoel uit te drukken als degene, die het eerst de schoonheid van het schilderachtige onder woorden bracht.
Hoe zou hij zich tegenover Marianne gedragen, dacht ze? Marianne had een aardig dwepend gezichtje en een beetje nuffige, coquette gebaren. Maar hij scheen er niet om te denken Marianne het hof te maken, en het verwonderde haar bijna in hem, groote kapel die hij was. Toch was zij na dien eersten dag, dat zij hem teruggezien had, weder zichzelve geworden.
Willoughby opende de piano en vroeg Marianne, iets voor te spelen, en bij die onderscheiden pogingen van verschillenden der aanwezigen, om van het onderwerp af te stappen, kwam het gelukkig tot rust. Maar Elinor bekwam niet zoo snel van den schrik, dien het haar had veroorzaakt.
En de duisternis en de kou door de nacht gebracht, bleef op aarde hangen lang nadat de zon was opgegaan, lang nadat de sneeuw, waardoor de schoone Marianne gewaad had, tot water versmolten was. Marianne haastte zich voort van Ekeby om hulp te zoeken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek