Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juli 2025
Ze was als een boom die door storm geteisterd is, ze had nooit tijd tot groeien gehad. Ze had geleerd langs omwegen te gaan, loog als het noodig was en hield zich vaak dommer dan ze was om verwijten te ontgaan. Zij was alles te zamen genomen, geheel door haar man gevormd. "Zou u heel bedroefd zijn als vader stierf, moeder?" vroeg Marianne.
Meerdere dagen verliepen, eer Willoughby's naam door een der leden van het gezin in Marianne's tegenwoordigheid werd genoemd; Sir John en Mevrouw Jennings achtten zich tot die kieschheid niet verplicht, en hun geestigheden vermeerderden de pijn van menig pijnlijk oogenblik; doch op zekeren avond zeide Mevrouw Dashwood, toen zij toevallig een deeltje van Shakespeare opnam: "We hebben Hamlet nog niet uitgelezen, Marianne, onze beste Willoughby ging heen, eer we 't hadden geëindigd. We zullen het wegleggen, en als hij terugkomt... Maar het zal misschien maanden duren, eer d
Ik ken Marianne door en door; ik weet hoeveel zij van mij houdt, en dat ik niet de laatste zal zijn, die de toedracht der zaak vernemen zal, wanneer de omstandigheden die kennisgeving raadzaam doen achten.
Met een brief in haar uitgestrekte hand, en vroolijk glimlachend, in de overtuiging dat zij troost kwam brengen, trad zij hun kamer binnen, met de woorden: "Nu, kindje, nu breng ik je toch iets, dat je stellig goed zal doen." Marianne had reeds genoeg gehoord.
Deze opmerking droeg er niet toe bij, Edward en Elinor kalmer te stemmen, en nog minder om haar de welwillende gezindheid te verwerven van Lucy, die Marianne allesbehalve vriendelijk aanzag. "Bevalt Londen je goed?" vroeg Edward, om toch maar iets te zeggen, dat een ander onderwerp van gesprek aan de hand kon doen. "Neen, volstrekt niet.
"'t Is waar," zei hij, blijkbaar tot nadenken gebracht, "de mensch heeft weinig, zéér weinig in zijn macht. Maar lieve Elinor, wat scheelt Marianne toch? Ze ziet er bijzonder slecht uit, heeft haar frissche kleur verloren, en is bepaald mager geworden. Is zij ziek?" "Ze is niet heel wel; ze heeft al een paar weken last van haar zenuwen." "Dat is jammer.
Maar een van beiden moet ik hebben, als ik ze allebei niet krijgen kan. Wel lieve deugd, hoe zou ik het uithouden in mijn eentje, terwijl ik tot aan dezen winter toe altijd Charlotte bij mij had. Kom Marianne, laten wij nu maar zeggen dat de zaak beklonken is, en als Elinor zich dan nog bedenkt over een tijdje, des te beter."
Zwaar voelde zij zich gedrukt door haar stil verdriet en zij smachtte het iemand mede te deelen. Niet aan Marianne; Marianne was nog zulk een kind! Niet aan mama, mama kon hare kinderen niet zien lijden! Aan Mathilde.... Zij zocht Mathilde en vond ze in heure zitkamer met hare vier kinderen, op het punt een dagelijksche les te beginnen.
Al haar krachten verzamelend, hoewel bang voor 't geluid van haar eigen stem, zei Elinor: "Is Mevrouw Ferrars te Longstaple?" "Longstaple?" antwoordde hij verwonderd. "Neen, mijn moeder is in de stad." "Ik bedoelde eigenlijk," zei Elinor, een handwerk van de tafel opnemend, "Mevrouw Edward Ferrars." Zij durfde niet opzien; maar hare moeder en Marianne zagen hem beiden aan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek