Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
Beiden hadden wij gelijktijdig in den tuin gekeken: en beiden hadden wij de gluipende oogjes van Simon den marskramer op ons gevestigd gezien van achter de heining, waar hij tegen leunde. Wij traden terug en zagen elkanderen aan. Toen ik nogmaals aan 't raam kwam, was hij verdwenen. "Gij behoeft er niet meer aan te twijfelen," zeide ik: "morgen, wellicht dezen avond nog is het huis omringd."
Eline, een weinig afgemat door die warmte, welke haar zeer bleek maakte, leunde achterover, en sprak weinig; alleen blikte zij Otto een enkele maal tusschen hare kwijnende wimpers toe met een schalke coquetterie, vol geluk.
Zoo naderde er nu een man, die op eenen stok leunde, tot eene der voorste banken en knielde neder tusschen twee vrouwen. Zij bezagen hem, voor zooveel het schemerlicht der waskaarsen het hun toeliet; zijne hooge gestalte verwonderde hen.
Intusschen was het hoofd teruggekomen; er waren nu ongeveer veertig personen aanwezig, en toen begonnen de plechtige toespraken. Mijn brief van Mataafa, dien ik het eerst voor den dag haalde, en dien het hoofd zijn volkje voorlas, scheen grooten indruk te maken. Het hoofd leunde ook tegen een paal en praatte een kwartier lang zachtjes zoo wat vóór zich heen.
Al meer dan mij lief is, en vandaag op nieuw. Vandaag? Zijt gij de bewoner van dit huis? Ja. Zoudt gij soms bij mij willen zijn? Ik heb u zien voorbij rijden. Waarom zijt gij teruggekeerd? Rij gerust door. Hij leunde op zijn houweel en keek mij van ter zijde wantrouwend aan. De man had een open, eerlijk gelaat, en zag er niet als een menschen-hater uit.
Ten laatste stierven ze, uitgestrekt op het zand, het schuim op den bek en met uitpuilende ingewanden. Het zwoegen van hun lichaam werd zwakker en zwakker. Toen was alles stil. De nacht begon te duisteren, en achter het bosch, tusschen de takken door, was de hemel rood als een bloed-doordrenkte dwale. Juliaan leunde met den rug tegen een boom.
Zij kwam naast hem zitten op de sofa, leunde droomend aan tegen zijn borst en zorgde dat de vioolgeuren van het Ninon-water, in wiens overvloed zij haar hoofd tot op de schouders had gebaad, hem bedwelmend in den neus schoten. Dat deden ze voortreffelijk en mijnheer du Bessy bezong de zoetheid van hare aromaten.
Op een morgen was hij zeer vroeg in zijn winkel, en de mijmeringen des nachts voortzettende, leunde hij met de linkerhand op een kapblok; zijn twijfelachtige blikken dwaalden tussen de stukken vlees die tegen de wand hingen, doch hij zag dezelve niet, want zijn ziel was in andere gedachten verzonken.
"Maar," ging Schaunard voort, en in zijn stem beefde angst, "hooren jullie dat?" "Wat?" "Wat?" "Mijn piano, die uit zichzelf speelt, ut, la mi ré do, la si sol, ré. Vervloekte ré, die zal altijd valsch blijven!" "Maar dan is dat zeker jouw kamer niet," zeide Rodolphe, die Colline, op wien hij zwaar leunde, in het oor fluisterde: "Hij is dronken!" "Dat geloof ik ook.
Hier vertoonde zich weer 'n "vinger!" Wouter's nieuwsgierigheid was ten hoogste gespannen. Om beter te kunnen verstaan stond-i in gebukte houding, en leunde met één hand op den rug van 'n stoel. Z'n steunpunt kantelde, de stoel gleed uit, knerste over den grond, bereikte 'n ander meubel... Heere-jesis-kristis, wat 's d
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek